Μαγεία ειναι...
το Ξημέρωμα το Ξημέρωμα το Ξημέρωμα
η μυρωδιά της ανθισμένης νερατζιάς
η μυρωδιά της θάλασσας
το θρόισμα των φύλλων της λεύκας και του ευκάλυπτου
το σφύριγμα του αέρα
οι γάτες
τα κελαηδίσματα των πουλιών νωρίς το πρωί
ο βασιλικός
η ανθισμένη γαρδένια
τα τζιτζίκια
η καλή παρέα
το γέλιο
ο πόθος
ένα βαθύ φιλί
ένα βαθύ βλέμμα
να νοιώθεις άνετα με τη σιωπή
ο έρωτας
η ταύτιση
το σκοτάδι
ο ψίθυρος
το άγγιγμα που φέρνει ανατριχίλα
το φως των κεριών
μια νυχτερινή καλοκαιρινή βόλτα με μηχανή
τα τρένα
να επιπλέεις ανάσκελα στην επιφάνεια της θάλασσας
τα μακροβούτια
το φως της πανσελήνου
τα χρώματα
ένα γλυκό μεθύσι
όταν η πραγματικότητα μοιάζει με όνειρο
οι Κυκλάδες
η κόρνα του πλοίου
οι γλάροι
ο Fellini, o Βergman, ο Buster Keaton
μαγεία είναι...
η Μουσική η Μουσική η Μουσική!

περιπλανητής

Η ευτυχία είναι αυτό - Μανώλης Φάμελλος

Πια το τρένο απο δω δεν περνά
μα στο ρολόι ανάποδα ο δείχτης γυρίζει
και τα φώτα των φρένων ανάβουν εκεί
βαθιά μες τη νύχτα μια σειρήνα σφυρίζει

Δευτερόλεπτα πριν, χρόνια μετά
Ξαφνικά είμαστε μόνοι σε μια άγνωστη ερημιά
μια φωτεινή επιγραφή
εδώ χάθηκε κάποτε του μύθου η κλωστή...

Ό,τι ζήσαμε πια είναι σχήμα κλειστό
Ό,τι χτίζουμε σκορπάει στον άνεμο
Έτσι είναι γραφτό η ευτυχία είναι αυτό
που περιμένουμε να 'ρθει

Μα κάτι ζωντανούς μας κρατά
κι είναι μόνο ένα βήμα,ένα βήμα πιο πέρα
που ο αέρας της πόλης αλλάζει ξανά
τα χιόνια λιώνουν γιορτάζει η μέρα

Τα μαλλιά σου όπως λύνεις μωρό μου μπορεί
και το αίνιγμα του κόσμου να λυθεί
δεν είν' το τέλος και η καταστροφή
η ευτυχία είναι αυτό
που περιμένουμε να 'ρθει

Ό,τι ζήσαμε πια είναι σχήμα κλειστό
Ό,τι χτίζουμε σκορπάει στον άνεμο
Μα άσε ένα φως ανοιχτό η ευτυχία είναι αυτό
που περιμένουμε να 'ρθει

Τα μαλλιά σου όπως λύνεις μωρό μου μπορεί
και το αίνιγμα του κόσμου να λυθεί
ένα αόρατο χέρι μας οδηγεί
η ευτυχία είναι αυτό
που περιμένουμε να 'ρθει...

Μίλαν Κούντερα - Η αβάσταχτη ελαφρότητα του είναι

...για τη Σαμπίνα, το να ζει σημαίνει να βλέπει. Η όραση περιορίζεται από ένα διπλό σύνορο: το έντονο φως που τυφλώνει και το απόλυτο σκοτάδι...

...για τον Φράντς , η λέξη φως δε φέρνει στο μυαλό την εικόνα ενός τοπίου απαλά φωτισμένου απ' τον ήλιο, αλλά την πηγή φωτός αυτή καθ' αυτή: ένα λαμπτήρα, ένα προβολέα. Θυμάται οικίες μεταφορές: ο ήλιος της αλήθειας, η εκτυφλωτική λάμψη της λογικής, κ.λ.π.
Το σκοτάδι τον ελκύει, όπως και το φως. Στις μέρες μας, το να σβήνεις το φως για να κάνεις έρωτα μοιάζει γελοίο, το ξέρει, κι αφήνει ένα μικρό φωτάκι αναμμένο πάνω στο κρεβάτι. Την ώρα όμως που μπαίνει μέσα στη Σαμπίνα, σβήνει το φως. Η ηδονή που τον κυριεύει απαιτεί σκοτάδι. Αυτό το σκοτάδι είναι καθαρό, απόλυτο, χωρίς εικόνες ή οράματα, αυτό το σκοτάδι δεν έχει τέλος, δεν έχει σύνορα, αυτο το σκοτάδι είναι το άπειρο που ο καθένας μας κουβαλάει μαζί του (ναι, όποιος αναζητάει το άπειρο δεν έχει παρά να κλείσει τα μάτια).
Τη στιγμή που αισθάνεται την ηδονή να χύνεται στο κορμί του, ο Φράντς διαλύεται στο άπειρο του σκοταδιού του, γίνεται ο ίδιος το άπειρο. Η Σαμπίνα δε θέλει να τον κοιτάζει και με τη σειρά της κλείνει τα μάτια. Γι αυτήν, το σκοτάδι τούτο δε σημαίνει το άπειρο, αλλά μόνον ένα διαζύγιο απ' αυτό που βλέπει, την άρνηση του ορατού, την άρνηση του να βλέπει....

Μιλαν Κούντερα - Η αβάσταχτη ελαφρότητα του είναι

''Εμείς που ανατραφήκαμε με τη μυθολογία της Παλαιάς Διαθήκης θα μπορούσαμε να πούμε ότι το ειδύλλιο είναι η εικόνα που διατηρήθηκε μέσα μας σαν μια ανάμνηση του Παραδείσου. Η ζωή στον παράδεισο δεν έμοιαζε με τη διαδρομή σε ευθεία γραμμή που μας οδηγεί στο άγνωστο, δεν ήταν μια περιπέτεια. Οι μετακινήσεις της ήταν κυκλικές, ανάμεσα σε πράγματα γνωστά. Η μονοτονία της δεν ήταν ανία, αλλά ευτυχία.
Όσο ζούσε ο άνθρωπος στην εξοχή, ανάμεσα στη φύση, περιτριγυρισμένος από οικιακά ζώα, στον κλοιό των εποχών και της επανάληψής τους, διατηρούσε πάντοτε μέσα του κάτι, ακόμα κι αν δεν ήταν παρά μια αντανάκλαση αυτού του παραδεισιακού ειδυλλίου...

...στον Παράδεισο ο άνθρωπος δεν ήταν ακόμα άνθρωπος. Πιο συγκεκριμένα: ο άνθρωπος δεν είχε ακόμα εκτοξευθεί στην τροχιά του ανθρώπου. Εμείς οι υπόλοιποι έχουμε εκτοξευθεί σ΄αυτήν από πολύ καιρό και πετάμε στο κενό του χρόνου που ολοκληρώνεται σε ευθεία γραμμή. Υπάρχει, όμως, ακόμα σε μας ένας λεπτός λώρος που μας συνδέει με τον μακρινό ομιχλώδη Παράδεισο, όπου ο Αδάμ έσκυβε πάνω στην πηγή του και, διαφορετικά απ' ότι συνέβαινε με το Νάρκισσο, δεν υποπτευόταν ότι ο αχνός λεκές που έβλεπε να εμφανίζεται εκεί ήταν αυτός ο ίδιος. Η νοσταλγία του Παραδείσου είναι η επιθυμία του ανθρώπου να μην είναι άνθρωπος...

...κανένα ανθρώπινο πλάσμα δε μπορεί να κάνει σ' ένα άλλο τη δωρεά του ειδυλλίου. Μόνο το ζώο μπορεί επειδή δεν το έδιωξαν ακόμα από τον Παράδεισο. Η αγάπη ανάμεσα στον άνθρωπο και το σκύλο είναι ειδυλλιακή. Είναι μια αγάπη χωρίς συγκρούσεις, χωρίς σπαρακτικές σκηνές, χωρίς εξέλιξη...

...Ο ανθρώπινος χρόνος δε γυρίζει κυκλικά, αλλά προχωρεί σε ευθεία γραμμή. Γι αυτό και ο άνθρωπος δε μπορεί να είναι ευτυχισμένος, επειδή η ευτυχία είναι επιθυμία επανάληψης...''

Αγάπη σε μένα - Μανώλης Φάμελλος

Έλα βαθύ φιλί κι έλα βαθύ σκοτάδι
έλα με ορμή τυφλή και απαλή σα χάδι
έλα με τη δροσιά και με τον πυρετό
και με του πόθου τη φωτιά και τ΄αναφιλητό....

έλα με τις σιωπές τα δίχτυα σου να πλέξεις
και χόρεψε και βγες έξω από τις λέξεις
έλα με τη βροχή του τέλους τη σκιά
έλα αθώο παιδί και μοχθηρή θεά....