βαρέθηκα....
βαρέθηκα την απουσία σου...
και το χειρότερο είναι ότι βαρέθηκα να την αποδέχομαι...
τι να κάνω πια με τη λαχτάρα που με βαραίνει...
την κουβαλάω συνέχεια στο στήθος, στο στομάχι, στο κεφάλι μου...
μπλέκεται στα πόδια μου και όποτε πάω να την κλωτσήσω δίνει μια, τρυπάει το πετσί μου και κολλάει πάνω μου σα βδέλλα...
και κάθεται εκεί... να με κοιτά και να μου πίνει αργα το αίμα...

περιπλανητής

θέλω να κλέψω τη στιγμή...
να την αρπάξω από το σύμπαν με κίνηση αστραπιαία και αφοπλιστική...
να την ορίσω όπως θελω...και να τη βάλω φυλαχτό στο στήθος σου...και κοκαλάκι στα μαλλια μου...
τη στιγμή που θα έρχομαι από το πουθενά κι εκεί θα πηγαίνω...
τη στιγμή που θα έχω κλεισει όλες τις χαραμάδες της ψυχής μου...τίποτα μη φύγει και τίποτα άλλο να μη μπει...
τη στιγμή που θα ακούω βιολιά και φυσαρμόνικες... το κύμα που σκάει...τους γλάρους...τη σιωπή... το αίμα σου...την κίνηση των ματιών σου...
τη στιγμή που θα ακούσω τη δόνηση της καρδιάς σου...
που οι πολλοί θα γίνουν ενας...
εκείνη τη στιγμή που θα συναντηθούν οι δρόμοι μας...να είμαστε εκεί...
όλα να συντελέσουν στο να είμαστε εκει...
λες και όλος ο κόσμος περιμένει να σωθεί από εκείνη τη στιγμή...

περιπλανητής
08/06/09

Το ανάποδο εγώ μου'' - Μανώλης Φάμελλος

''Έχω ένα θηρίο χτισμένο μες στο μυαλό μου
είναι το ανάποδο εγώ μου , η σκοτεινή μου πλευρά
Όλα τα βλέπω διπλά , όλα εξηγούνται απ' την άλλη
μα στο στενό μου κεφάλι η αλήθεια αυτή δεν χωρά
Περπατάμε μαζί στα τοπία του βάλτου
κι ακριβά του θανάτου μου πουλάει μυστικά
Ναι με μια μελανιά τα κενά συμπληρώνει
μα η χαρά μου παγώνει στη φοβερή του ματιά

Κι όλο πίσω γυρίζω με χέρια αδειανά
Ένα ηλίθιο ψάρι αντί για καρδιά
Είμαι ένα κουβάρι , είμαι ένας ήλιος τυφλός
Από μέσα σφουγγάρι μα απ' έξω αχινός

Έχω ένα στοιχειό μπλεγμένο στα σωθικά μου
που γεννάει χιλιάδες ερωτηματικά
και ζυγίζει καλά το κάθε μου βήμα
μα πριν κόψω το νήμα μου τραβάει τα λουριά
Στο στομάχι μου βράζει σαν γιγάντιο μάτι
που το νόημα θα αρπάξει πριν αυτό ειπωθεί
και το ξέρω μια μέρα θα με κατασπαράξει
πίσω θα με πετάξει στο μηδέν , στη σιωπή

Γι' αυτό όλο γυρίζω με χέρια αδειανά
Ένα ηλίθιο ψάρι αντί για καρδιά
Είμαι ένα κουβάρι , είμαι ένας ήλιος τυφλός
Από μέσα σφουγγάρι μα απ' έξω αχινός''

24 ώρες κάτω από μια κουβέρτα - Μανώλης Φάμελλος

''Πολύ βαρύς για να πιαστώ από ένα σύννεφο
Πάνω στο στήθος μου, μια ασήκωτη πέτρα
Στο άδειο σπίτι χτυπάει το τηλέφωνο
24 ώρες κάτω από μια κουβέρτα

Πολύ κακό για περισσότερο τίποτα
Γυρίζω στο πάτωμα ένα άδειο μπουκάλι
Χιλιάδες φορές, χιλιάδες
Στο τέλος εμένα δείχνει πάλι

Και όλα σβήνουν βαθιά
Στου ύπνου τα μαύρα νερά
Σιωπή
Το θαύμα δεν έγινε

Έξω ο δρόμος μακραίνει ώσπου χάνεται
Μέσα σε κάποιο παράξενο μέλλον
Κι οι εικόνες μπροστά στροβιλίζονται
Σαν κόκκινες μπάλες Χριστουγένων

Βουνό που ανεβαίνω σε ένα όνειρο
Σηκώνω στους ώμους μια ασήκωτη πέτρα
Την αφήνω κυλά κι έπειτα κρύβομαι
24 ώρες κάτω από μια κουβέρτα

Και όλα σβήνουν βαθιά
Στου ύπνου τα μαύρα νερά
Σιωπή
Το θαύμα δεν έγινε...''

σήμερα πάλι το πιστεύω...
και είναι τελείως παράδοξο...

ψύχωση και εμμονή...?
τρέλλα?
ή ένστικτο...?

μπερδεύτηκα πάλι...
τα ΄παίξε το μυαλό...γέμισε η μνήμη, μπλόκαρε ο επεξεργαστής...
και η ψυχή, κόψε ράψε κόψε ράψε, ξέφτια έγινε...
ρούχο μοναδικό και αγαπημένο, πολύτιμο, φθαρμένο από το χρόνο και το φόρεμα...
αδυνατίζω μου πηγαίνει...παχαίνω δε μου πηγαίνει...
μα πρέπει πάση θυσία να το προστατέψω...
όπως θα έκανα με το φετίχ μου!

περιπλανητής

Κρίμα να μην είσαι εδώ - Γιάννης Αγγελάκας

''Περνούν οι μέρες γρήγορα
μα μερικές φρενάρουν
Με παίρνουν στην καρότσα τους
κι όμορφα με βολτάρουν
Γελούν με τα φτιασίδια μου
χαϊδεύουν τις πληγές μου
Μεθάνε και μου δίνονται
και γίνονται δικές μου
Φεύγουνε κοκκινίζοντας
και μ’ αποχαιρετάνε
Και μένω πάλι μόνος μου
να σε ξαναθυμάμαι

Κρίμα να μην είσαι εδώ
Τέτοιες μέρες αν με βρουν
Κρίμα να μην είσαι εδώ
Να γελάς και να σ’ ακούν
Μα αυτό που με ξεκάνει
και μου σταματάει το νου
Είναι που δεν είσαι
Που δεν είσαι καν αλλού''

Δε θέλω καρδιά μου να κλαις - Νικόλας Άσιμος

''Δε θέλω καρδιά μου να κλαις για όσα περάσαμε χθες,
χαλάσανε τόσα πολλά μα βρες μονοπάτι ξανά,
δεν ξέρει ο κόσμος να ζει, κατέβα να πάμε πεζοί,
εκεί που καθένας ζητά να βρει τη μιλιά του ξανά.

Τον πόλεμο μισώ κι απ' τη ζωή αποζητώ,
να μη μου μείνει μόνο το παράπονο
κι ας ήταν μια φορά να μ' είχες πάρει αγκαλιά,
το ξέρω σου ζητώ πάρα πολλά.

Δε θέλω καρδιά μου να κλαις για όσα περάσαμε χτες,
δανείσου κι εσύ μια φορά και βρες μονοπάτι ξανά
κι αν χάνεις αυτό που σε ζει δεν έφταιξες μόνον εσύ,
αξίζει να ζουν σαν παιδιά εκείνοι που έχουν καρδιά.

Τον πόλεμο ζητώ για μια ζωή που δεν τη ζω,
να μην μου μείνει μόνο το παράπονο
κι ας ήταν μια φορά να δεις μικρέ μου φουκαρά,
πως μαλακώνω σαν δε μου μιλάς σκληρά.

Τον πόλεμο μισώ κι απ' τη ζωή αποζητώ,
να μη μου μείνει μόνο το παράπονο
κι ας ήταν μια φορά να μ' είχες πάρει αγκαλιά,
το ξέρω σου ζητώ πάρα πολλά.''

απόλυτος έρωτας, όνειρα, θαύματα.....
ανθρώπινες ανοησίες...!
ιδέες και μόνο...παρηγοριά στη ζωή...
προφάσεις και αφορμές για να παράγουμε τέχνη...
χίμαιρες που όσο τις κυνηγάμε τρελαινόμαστε...
συνειδητοποιούμε πόσο μικροί είμαστε και το ρίχνουμε στο γράψιμο...τη μουσική...κλπ κλπ...
παλεύουμε να νιώσουμε ότι κάποιοι είμαστε και κάτι κάνουμε...
ανίκανοι να συμβιβαστούμε με την ιδέα και το γεγονός ότι δε μπορούμε να ορίσουμε ούτε καν την ίδια μας τη μοίρα και τη ζωή...

περιπλανητής

Αύριο - Αλκίνοος Ιωαννίδης

''Περπατώ
κι όπου με βγάλει θα σταθώ
Θα σταθώ σε μια πόλη πιο μεγάλη
και στο πιο μικρό χωριό

Θα βαδίσω όλους τους δρόμους
κι όταν λίγο κουραστώ
θα πατήσω όλους τους νόμους
την απάντηση να βρω

Κι αν την βρω
θα την ρωτήσω τι είν’ αυτό
τι ειν’ αυτό που μπορώ να σου χαρίσω
πώς μπορώ να χαριστώ

Κι αν μου πει πως δε σου φτάνω
θα ντραπώ και θα πω
ότι ξέρω πως δεν κάνω
μα θα κάνω ό,τι μπορώ

γιατί αύριο γεννιέσαι''

τι περιμένεις αφού έχασα την καλύτερη φάση μας...
Βιαστηκα να τρέξω μπροστά...ήθελα αγάπη και σιγουριά...
και ξέχασα τον έρωτα...τον υποτίμησα...
σαν τα παιδιά που θέλουν να μεγαλώσουν...
σαν τα παιδιά που δεν κάνουν κέφι το παιχνίδι και συνέχεια τα βρίσκεις στις παρέες των μεγάλων...
και προσπερνούν την παιδική τους ηλικία...
κρίμα...
και ο έρωτας πόσο μοιάζει με παιδί...
και η αγάπη μόνο με παγίδα τώρα πια...
πιάστηκα στη φάκα και ούτε μπροστά ούτε πίσω κάνω...
μήπως αν κόψω το πόδι μου...θα ξεφύγω?
πρεπει να θυσιάσουμε κάτι...?

σα να ήρθε η ώρα να πληρώσουμε το χρέος...


περιπλανητής