Ο αέρας τελειώνει - Μανώλης Φάμελλος

Εδώ μέσα που κλείστηκα ο αέρας τελειώνει
Παίζει ο φόβος μου θέατρο με τις σκιές στο σεντόνι
Στην αγκαλιά του διπλώθηκα είμαι παιδί και κοιμάμαι
Και τα χίλια του πρόσωπα ένα ένα θυμάμαι

Μισοθαμμένος εδώ στη μικρή μου φωλιά
Έχω ένα μάτι κλειστό μα το άλλο αγρυπνά
Και το τρίτο τινάζει σκάλα στον ουρανό
Για τις μέρες που φεύγουνε και δεν πρόλαβα να δω

Κι όμως έξω απ’ την πόρτα μου περιμένουν σιωπηλοί
Στο σκοτάδι οι δρόμοι φωσφορίζοντας
Οι ήρωες μου διψάν να κατακτήσουν τη γη
Και τ’ άλογα μου να τρέξουν εκεί που σβήνει ο ορίζοντας

Εδώ μέσα που κλείστηκα ο αέρας τελειώνει
Βγαίνει μέσα απ’ τη σκέψη μου ένας φονιάς με πριόνι
Τα ψαλίδια χορεύουνε η βελόνα χτυπάει
Και τα χίλια κομμάτια μου τώρα ποιος τα κολλάει

Μισοθαμμένος εδώ...

Η τίγρη - Δημήτρης Αποστολάκης

Έχω μια τίγρη μέσα μου, άγρια λιμασμένη
π' όλο με περιμένει
κι όλο την καρτερώ,
τηνε μισώ και με μισεί, θέλει να με σκοτώσει,
μα ελπίζω να φιλιώσει
καιρό με τον καιρό.

Έχει τα δόντια στην καρδιά, τα νύχια στο μυαλό μου
κι εγώ για το καλό μου
για κείνη πολεμώ
κι όλου του κόσμου τα καλά με κάνει να μισήσω,
για να της τραγουδήσω τον πιο βαρύ καημό.

όρη, λαγκάδια και γκρεμνά με σπρώχνει να περάσω,
για να την αγκαλιάσω
στον πιο τρελό χορό,
κι όταν τις κρύες τις βραδιές θυμάται τα κλουβιά της,
μου δίνει την προβιά της
για να τηνε φορώ.

Καμιά φορά απ' το πιοτό πέφτομε μεθυσμένοι,
σχεδόν αγαπημένοι,
καθείς να κοιμηθεί
και μοιάζει ετούτη η σιωπή με λίγο πριν την μπόρα,
σαν τη στερνή την ώρα
που θα επιτεθεί.