Το καλοκαιράκι - Νίκος Πορτοκάλογλου

Το καλοκαιράκι στην ακρογιαλιά,
μέσα στο νεράκι πλέουμε αγκαλιά.
Πέφτει το βραδάκι, πιάνει η δροσιά,
δως μου ένα φιλάκι και έλα πιο κοντά.

Εγώ κι εσύ , εσύ κι εγώ,
μόνοι πάνω στη γη.
Ωωω! μόνοι στη γη.

Ήταν η Αθήνα κόμπος στο λαιμό,
νέφος και ρουτίνα και άγχος τρομερό.
Δως μου ένα τσιγάρο , δως μου και φωτιά,
Θεέ μου θα σε πάρω στη καυτή την αμμουδιά.

Εγώ κι εσύ , εσύ κι εγώ,
μόνοι πάνω στη γη.
Ωωω! μόνοι στη γη.

Τηλέφωνο χτυπάει, βουλιάζει το νησί,
και τ' όνειρο σκορπάει στου γραφείου τη βουή.
Πετάγομαι ιδρωμένος, δουλεύεις και γελάς,
σ' ακούω σαν χαμένος το ρεφρέν να τραγουδάς.

Εγώ κι εσύ , εσύ κι εγώ,
μόνοι πάνω στη γη.
Ωωω! μόνοι στη γη.

To ποδήλατο - Παύλος Παυλίδης

Σ' είδα μια μέρα να περνάς το δρόμο μες στην πόλη
δίπλα στη στάση παγωμένοι περιμέναν όλοι
βάδιζα άσκοπα χωρίς να ξέρω που πηγαίνω
σαν κάποιος άνθρωπος που ο κόσμος θεωρεί χαμένο

Σ' είδα τυχαία να περνάς με το ποδήλατο σου
κοίταζες λες κι ο κόσμος φτιάχτηκε για να ειν' δικός σου
αφού τα βλέμματα σκοτώνουν κι έχω πια πεθάνει
μοιάζει ο Παράδεισος με δρόμο που σε σένα φτάνει

Μοιάζεις σα να 'ρθες από κάποιο ουρανό του νότου
σαν κάποιος άγγελος που έψαχνε το διάβολο του
Κι αφού ακόμα και ένας άγγελος λυπάται μόνος
μπορεί γι’ αυτό να σ’ έχει φέρει εδώ μπροστά μου ο δρόμος.

Σ' είδα μια μέρα να περνάς με το ποδήλατο σου
κοίταζες λες κι ο κόσμος φτιάχτηκε για να ειν' δικός σου...