Dance Me To The End Of Love - Leonard Cohen

Dance me to your beauty with a burning violin
Dance me through the panic 'til I'm gathered safely in
Lift me like an olive branch and be my homeward dove
Dance me to the end of love
Dance me to the end of love
Oh let me see your beauty when the witnesses are gone
Let me feel you moving like they do in Babylon
Show me slowly what I only know the limits of
Dance me to the end of love
Dance me to the end of love

Dance me to the wedding now, dance me on and on
Dance me very tenderly and dance me very long
We're both of us beneath our love, we're both of us above
Dance me to the end of love
Dance me to the end of love

Dance me to the children who are asking to be born
Dance me through the curtains that our kisses have outworn
Raise a tent of shelter now, though every thread is torn
Dance me to the end of love

Dance me to your beauty with a burning violin
Dance me through the panic till I'm gathered safely in
Touch me with your naked hand or touch me with your glove
Dance me to the end of love
Dance me to the end of love
Dance me to the end of love.............

Δε ξέρω - Γιάννης Μήτσης, Κώστας Φασουλάς

Δεν ξέρω ποιός θεός τα μέσα μου παλεύει
αν αγαπάει το φως αν κλαίει η αν χορεύει
δεν ξέρω που με πας μα ξέρω που θα φτάσω
σε ποιό βαθύ γκρεμό την νύχτα θα γιορτάσω

δεν ξέρω τι θα πει να σώζεις την ψυχή σου
όμως γνωρίζω τι θα πει αυτή η αβάσταχτη σιωπή
που σκέπασε τον ουρανό την ώρα της φυγής σου

δεν είναι οι αντοχές σίδερα να τα λιώσω
δεν φτάνουν δυό ζωές αυτά που θες να δώσω
να φεύγω να πετώ αυτό μου πάει εμένα 

και να' χω για φτερά κύματα αγριεμένα... 

Έλα πάρε με - Μιχάλης Κουμπιός

Έλα πάρε με
μες στο βυθό σου να βρεθώ
ν'αγαπηθώ να λυτρωθώ
Έλα πάρε με
στα γαλανά σου τα νερά
δώσε στα όνειρα φτερά.

Έλα πάρε με
σ' άλλα ταξίδια μακρινά
στου δειλινού τα μενεξιά
Έλα πάρε με
δώσε μου αίμα και μιλιά
σε χρυσαφένια ακρογιαλιά.

Έλα πάρε με
εκεί που το κορμί λυγάει
εκεί που το κορμί γελάει
Έλα πάρε με
και θεϊκός μου γίνε στίχος
που τον χορεύει ο ρυθμός
κι ο ψάλτης ήχος.

Η αγάπη θέλει κότσια - Μιχάλης Γκανάς

Η αγάπη δεν αντέχει
για πολύ αυτό που έχει
και γυρεύει πάντα κάτι
που δεν βρίσκεται στο χάρτη.

Η αγάπη θέλει κότσια
και να τα `χεις πεντακόσια,
όλο χάνει το τακούνι
και κρατά λευκό μπαστούνι.

Η αγάπη σε αδειάζει
σε γεμίζει, σ` ανεβάζει
σε μαζεύει, σε σκορπίζει
και μετά δεν σε γνωρίζει.

Η αγάπη παίρνει χρόνο,
παίρνει μέτρα για τον πόνο,
τη Δευτέρα σε στενεύει
και την Τρίτη περισσεύει.

Η αγάπη δεν μιλάει
στέκεται και σε κοιτάει,
αν γυρίσεις δεν γλιτώνεις
κι αν ξεφύγεις μετανιώνεις...

Εκδρομή - Αρλέτα

Δε θέλω εγώ από σένα
παραμυθάκια να μου πεις
λόγια μεγάλα και ψέμματα
δε θέλω εγώ από σένα
παραμυθάκια να μου πεις
πράγματα τις νύχτας
και μπερδέματα

Εγώ από σένα θέλω
μόνο μια εκδρομή
μια αναπνοή
στο φως μια διαδρομή
εγώ από σένα θέλω
μόνο τ΄όνειρο
σημερινό
κι άσε τ΄αύριο γι΄αύριο

Δε θέλω εγώ από σένα
τίποτα να ΄ναι πιο βαρύ
απ΄το φτεράκι μιας μέλισσας
δε θέλω εγώ από σένα
τίποτα να ΄ναι πιο βαρύ
απ΄τον αφρό
της άγριας θάλασσας...

Μαγική εικόνα - Μανώλης Φάμελλος

Σήμερα ,τα χρώματα μεγάλωσαν μετά τη βροχή
σήμερα,τα πήρες και ζωγράφισες μια εικόνα μαγική
κι εγώ από μέσα θα περάσω η πόρτα είν' ανοιχτή

Στην μαγική σου εικόνα
που όλα μονιάζουν μάτια μου
κι όλα είναι μέσα σ' όλα
έσβησαν τα σκοτάδια μου
μέσα στα χέρια σου οι εποχές
ένα ποτάμι που κυλά
σ' αρχαίες πόλεις σ' εξοχές
κι έπειτα χύνεται ξανά
στην μαγική σου εικόνα ...

Σήμερα,είμαι ένα φύλλο που πέφτει στη γη στα πόδια σου
Σήμερα,είμαι μια μικρή σιωπή ανάμεσα στα λόγια σου
Δε θέλω τίποτα ν' αλλάξω τούτη τη στιγμή

Στην μαγική σου εικόνα ...

Γουώκμαν - Δήμος Μούτσης

Σκοτεινή και παράξενη ετούτη η εποχή
Σιωπηλή μουσική, ηχηρή μοναξιά
Κάτι ακούγεται εδώ κάτι ακούγεται εκεί
Που με παίρνει και με πάει και δεν με βγάζει πουθενά

Σκοτεινή και παράξενη ετούτη η εποχή
Σιωπηλή μουσική, ηχηρή μοναξιά
Όχι, όχι δε βρίσκω δε βρίσκω άλλες λέξεις
Έτσι ωραία να ζωγραφίζουν την πολυσύχναστη ερημιά

Ωχ αμάν, αμάν
Ωχ αμάν, αμάν
Ωχ αμάν, αμάν
Και ως πότε τούτη η άμυνα και ως που θα μας βγάλει
Ακούω μόνο γουώκμαν

Τα φεγγάρια με τους μύθους συναντιόνται τις νύχτες
Σε γιορτές αδελφοσύνης ενός άλλου καιρού
Που ολοένα ξεμακραίνουν, ξεμακραίνει και πάλι
Για να γεννηθεί και πάλι στην φαντασία ενός παιδιού

Ωχ αμάν, αμάν
Ωχ αμάν, αμάν
Ωχ αμάν, αμάν
Και ως πότε τούτη η άμυνα και ως που θα μας βγάλει
Ακούω μόνο γουώκμαν

Μια φωνή που τη γνωρίζω κάθε βράδυ στα όνειρά μου
Παραιτήσου μου φωνάζει παραιτήσου από παντού
Είναι τα ίδια μου τα λόγια που επιστρέφουν σε μένα
Έτσι καθώς σου τραγουδάω με το σφυγμό ενός νεκρού

Ωχ αμάν, αμάν
Ωχ αμάν, αμάν
Ωχ αμάν, αμάν
Και ως πότε τούτη η άμυνα και ως που θα μας βγάλει
Ακούω μόνο γουώκμαν...

Το καλοκαιράκι - Νίκος Πορτοκάλογλου

Το καλοκαιράκι στην ακρογιαλιά,
μέσα στο νεράκι πλέουμε αγκαλιά.
Πέφτει το βραδάκι, πιάνει η δροσιά,
δως μου ένα φιλάκι και έλα πιο κοντά.

Εγώ κι εσύ , εσύ κι εγώ,
μόνοι πάνω στη γη.
Ωωω! μόνοι στη γη.

Ήταν η Αθήνα κόμπος στο λαιμό,
νέφος και ρουτίνα και άγχος τρομερό.
Δως μου ένα τσιγάρο , δως μου και φωτιά,
Θεέ μου θα σε πάρω στη καυτή την αμμουδιά.

Εγώ κι εσύ , εσύ κι εγώ,
μόνοι πάνω στη γη.
Ωωω! μόνοι στη γη.

Τηλέφωνο χτυπάει, βουλιάζει το νησί,
και τ' όνειρο σκορπάει στου γραφείου τη βουή.
Πετάγομαι ιδρωμένος, δουλεύεις και γελάς,
σ' ακούω σαν χαμένος το ρεφρέν να τραγουδάς.

Εγώ κι εσύ , εσύ κι εγώ,
μόνοι πάνω στη γη.
Ωωω! μόνοι στη γη.

To ποδήλατο - Παύλος Παυλίδης

Σ' είδα μια μέρα να περνάς το δρόμο μες στην πόλη
δίπλα στη στάση παγωμένοι περιμέναν όλοι
βάδιζα άσκοπα χωρίς να ξέρω που πηγαίνω
σαν κάποιος άνθρωπος που ο κόσμος θεωρεί χαμένο

Σ' είδα τυχαία να περνάς με το ποδήλατο σου
κοίταζες λες κι ο κόσμος φτιάχτηκε για να ειν' δικός σου
αφού τα βλέμματα σκοτώνουν κι έχω πια πεθάνει
μοιάζει ο Παράδεισος με δρόμο που σε σένα φτάνει

Μοιάζεις σα να 'ρθες από κάποιο ουρανό του νότου
σαν κάποιος άγγελος που έψαχνε το διάβολο του
Κι αφού ακόμα και ένας άγγελος λυπάται μόνος
μπορεί γι’ αυτό να σ’ έχει φέρει εδώ μπροστά μου ο δρόμος.

Σ' είδα μια μέρα να περνάς με το ποδήλατο σου
κοίταζες λες κι ο κόσμος φτιάχτηκε για να ειν' δικός σου...

Κάπου την έχουμε πατήσει - Λουκιανός Κηλαηδόνης

10-5-5, 6/2+8
20 φορές το 15, 11+7 18
σύνολο 16, πρέπει να 'ναι εντάξει
λες να 'χω λάθος, ας τα ξαναδώ

10-5-5, 6/2+8
20 φορές το 15, 11+7 18
σύνολο 16, μάλλον είν' εντάξει
ώρα να πέσω και να κοιμηθώ

Αν κοιμηθώ νωρίς θα σηκωθώ νωρίς
θα ξεκινήσω νωρίς και θα παρκάρω νωρίς
αν κοιμηθώ αργά, θα σηκωθώ αργά
κι όταν θα ψάχνω για θέση θα 'ν' αργά

Λέγαμε λοιπόν πως -5, 6/2+8
20 φορές το 15, 11+7 18
10-5, 3 παρά 5
άστα και σπίτι, θα τα ξαναδώ

10-5-5, 6/2+8
20 φορές το 15, 11+7 18
σύνολο 16, όλα είν' εντάξει
ώρα να φάω και να κοιμηθώ

Αν κοιμηθώ νωρίς θα σηκωθώ νωρίς
θα ξεκινήσω νωρίς και θα παρκάρω νωρίς
αν κοιμηθώ αργά, θα σηκωθώ αργά
κι όταν θα ψάχνω για θέση θα 'ν' αργά

Έχουμε και λέμε -5, 6/2+8
20 φορές το 15, 11+7 18
σύνολο 16, σίγουρα είν' εντάξει
δεν έχω λάθος μ' ας τα ξαναδώ

10-5-5, 6/2+8
20 φορές το 15, 11+7 18

κι όμως κατά βάθος κάπου υπάρχει λάθος 

κάπου την έχουμε πατήσει κι οι δυο...

Κεμάλ - Νίκος Γκάτσος

Ακούστε την ιστορία του Κεμάλ
ενός νεαρού πρίγκηπα,της ανατολής
απόγονου του Σεβάχ του θαλασσινού,
που νόμισε ότι μπορέι να αλλάξει τον κόσμο.
αλλά πικρές οι βουλές του Αλλάχ
και σκοτεινές οι ψυχές των ανθρώπων.

Στης Ανατολής τα μέρη μια φορά και ένα καιρό
ήταν άδειο το κεμέρι, μουχλιασμένο το νερό
στη Μοσσούλη, τη Βασσόρα, στην παλιά τη χουρμαδιά
πικραμένα κλαίνε τώρα της ερήμου τα παιδιά.

Κι ενας νέος από σόι και γενιά βασιλική
αγροικάει το μοιρολόι και τραβάει κατά εκεί.
τον κοιτάν οι Βεδουίνοι με ματιά λυπητερή
κι όρκο στον Αλλάχ τους δίνει, πως θ' αλλάξουν οι καιροί.

Σαν ακούσαν οι αρχόντοι του παιδιού την αφοβιά
ξεκινάν με λύκου δόντι και με λιονταριού προβιά
απ' τον Τίγρη στον Ευφράτη, απ' τη γη στον ουρανό
κυνηγάν τον αποστάτη να τον πιάσουν ζωντανό.

Πέφτουν πάνω του τα στίφη, σαν ακράτητα σκυλιά
και τον πάνε στο χαλίφη να του βάλει την θηλειά
μαύρο μέλι μαύρο γάλα ήπιε εκείνο το πρωί
πριν αφήσει στην κρεμάλα τη στερνή του την πνοή.

Με δύο γέρικες καμήλες μ' ένα κόκκινο φαρί
στου παράδεισου τις πύλες ο προφήτης καρτερεί.
πάνε τώρα χέρι χέρι κι είναι γύρω συννεφιά
μα της Δαμασκού τ' αστέρι τους κρατούσε συντροφιά.

Σ' ένα μήνα σ' ένα χρόνο βλέπουν μπρός τους τον Αλλάχ
που από τον ψηλό του θρόνο λέει στον άμυαλο Σεβάχ:
«νικημένο μου ξεφτέρι δεν αλλάζουν οι καιροί,
με φωτιά και με μαχαίρι πάντα ο κόσμος προχωρεί»

Καληνύχτα Κεμάλ, αυτός ο κόσμος δε θα αλλάξει ποτέ
Καληνύχτα...

'Ενα δέντρο - Μανώλης Φάμελλος

Σ' ένα χωράφι με στάχυ
ήθελα να 'μαι ένα δέντρο
ένα μονάχο του δέντρο...

Για τα πουλιά ένα σπίτι
για το διαβάτη σκιά
ας ήμουνα ένα δέντρο...

Πότε θα σταθεί η στιγμή
πότε θα λυθεί η καρδιά
ρίζα για να βρω στη γη
ρίζα να απλωθώ βαθιά

Τ' άκουσα στον άνεμο
που περνά σφυρίζοντας
όσο μακριά κι αν πας
δε τελειώνει ο ορίζοντας...

Λένε πως όλα τα νιώθει
κι ας σωπαίνει το δέντρο
τα μυστικά όλα ξέρει...

τις εποχές που πέρασαν
τις εποχές που θα 'ρθουν
μέσα του κλείνει το δέντρο...

Πότε θα σταθεί η στιγμή
πότε θα λυθεί η καρδιά
ρίζα για να βρω στη γη
ρίζα να απλωθώ βαθιά

Τ' άκουσα στον άνεμο
που περνά σφυρίζοντας
όσο μακριά κι αν πας
δε τελειώνει ο ορίζοντας...

Το δέντρο φως αναπνέει
το δέντρο μέσα του ξέρει
του κύκλου τα μυστικά
νιώθει του κόσμου το ένα
από του ήλιου τα ύψη
μέχρι τα υπόγεια νερά...

αντέχω, δεν αντέχω, αντέχω...

τι εφιάλτη ζω Θεέ μου?

ξύπνα με πριν σκάσω από τη βρώμα

ατελείωτη σαπίλα...

δεν ανήκω εδώ, δεν είμαι σαν κι αυτούς

μου προκαλούν αηδία

δε θέλω τα λεφτά τους

τα σιχάθηκα

θέλω μόνο ότι αξίζω

τίποτα παραπάνω και τίποτα λιγότερο!

θέλω να μυρίζω την άνοιξη και να μη νοιώθω τύψεις που ευχαριστιέμαι ακόμα κάτι

θέλω να μπορώ να ερωτεύομαι ή να μην ερώτευομαι

θέλω να μπορώ να επιλέγω

μπλα μπλα μπλα μπλα...λόγια λόγια λόγια...δε θέλω να τους ακούω άλλο

ούτε τις κόρνες τους αντέχω!

ούτε τα σκυλοτράγουδά τους!

ούτε τα πλουσιοπάροχα σπίτια τους!

ούτε τα ψεύτικα μαλλιά, βυζιά, και πρόσωπά τους!

ψεύτικες ζωές!

μίζερα πλάσματα!

δε μπορώ άλλο να τους δικαιολογώ

δε θέλω άλλο να προσπαθώ να τους καταλάβω

δε θέλω να ειμαι πια άνθρωπος

ντρεπομαι για λογαριασμό του

ονόμασέ με κάτι άλλο και πάρε με από 'δω!

 περιπλανητής

Είμαι γυφτάκι - Τζίμης Πανούσης

Είμαι γυφτάκι στην Πανεπιστημίου
με τα τραγούδια,πατσαβούρια μου,γυαλίζω το παρμπρίζ
και τα όνειρά σας σε στάσεις λεωφορείου
με τα λουλούδια,τα κουλούρια μου,πουλάω και την ψυχή μου

Στα παιδιά σας σε τάφους Γυμνασίου
τα σουσαμένια μου μπουμπούκια βουτηγμένα σε χολή
γλώσσα σφουγγάρι,δαίμων του κυλικείου
στο μαυροπίνακα καρφώνω τους σπασίκλες μαθητές

Και τα τσιράκια του άρχοντα - ηλιθίου,τους κοπαδίτες
τους μουγκούς,τους σιωπηλούς πλειοψηφούντες
δουλειές με φούντες,μπαίνω με τα τσαρούχια
στο σαλονάκι της Ευρώπης μιά ζωή πρετ - α - πορτέ
με περιμένει

Κάνω παιχνίδια με λόγια και με νότες
έχω κρυμμένα τραγουδάκια στα μανίκια,στα μπατζάκια
γητεύω κότες,άγουρα κοριτσάκια
και τα φυτεύω στο κρεβάτι με τα κέρατα να εξέχουν

Στα τασάκια από έρωτες καπότες
με γουρουνάκια κουμπαράδες να κυλιέμαι στα λεφτά
βαράω κουδούνι στης καφετζούς της πόρτες
η σκονισμένη νεολαία σαβανωμένη συνολάκια

Κάνει νάζια σε ντίσκο καρμανιόλες
θεατές και νικημένοι,ονειρώξεων λεκέδες
είμαστε όλες ένα μάτσο βιόλες
σας σιχάθηκε η ψυχή μου,καρκινάκια του πλανήτη,σκατοκαριόλες...

Αν όλα είναι μάταια

γιατί βράζω από θυμό?

γιατί φοβάμαι?

γιατί τόση θλίψη?

γιατί ο κόμπος στο στoμάχι?

γιατί επιμένω να αγωνίζομαι και να ελπίζω?

γιατί να παλεύω για το καλό?

γιατί αντιστέκομαι?

Και τι έγινε αν θέλουν να με εξοντώσουν?

και τι έγινε αν τα καταφέρουν? 
και τι έγινε που δεν υπάρχει Θεός να με σώσει?

και τι έγινε που ο άνθρωπος οδηγείται στην αυτοκαταστροφή του?

Και τι έγινε μου λες? 

η γη θα γυρίζει και χωρίς εμένα...

Αρκεί λοιπόν να αποδεχτώ ότι όλα είναι μάταια...

ή το έχω ήδη κάνει και αυτό είναι που με πονάει περισσότερο?

περιπλανητής

Ο αέρας τελειώνει - Μανώλης Φάμελλος

Εδώ μέσα που κλείστηκα ο αέρας τελειώνει
Παίζει ο φόβος μου θέατρο με τις σκιές στο σεντόνι
Στην αγκαλιά του διπλώθηκα είμαι παιδί και κοιμάμαι
Και τα χίλια του πρόσωπα ένα ένα θυμάμαι

Μισοθαμμένος εδώ στη μικρή μου φωλιά
Έχω ένα μάτι κλειστό μα το άλλο αγρυπνά
Και το τρίτο τινάζει σκάλα στον ουρανό
Για τις μέρες που φεύγουνε και δεν πρόλαβα να δω

Κι όμως έξω απ’ την πόρτα μου περιμένουν σιωπηλοί
Στο σκοτάδι οι δρόμοι φωσφορίζοντας
Οι ήρωες μου διψάν να κατακτήσουν τη γη
Και τ’ άλογα μου να τρέξουν εκεί που σβήνει ο ορίζοντας

Εδώ μέσα που κλείστηκα ο αέρας τελειώνει
Βγαίνει μέσα απ’ τη σκέψη μου ένας φονιάς με πριόνι
Τα ψαλίδια χορεύουνε η βελόνα χτυπάει
Και τα χίλια κομμάτια μου τώρα ποιος τα κολλάει

Μισοθαμμένος εδώ...

Η τίγρη - Δημήτρης Αποστολάκης

Έχω μια τίγρη μέσα μου, άγρια λιμασμένη
π' όλο με περιμένει
κι όλο την καρτερώ,
τηνε μισώ και με μισεί, θέλει να με σκοτώσει,
μα ελπίζω να φιλιώσει
καιρό με τον καιρό.

Έχει τα δόντια στην καρδιά, τα νύχια στο μυαλό μου
κι εγώ για το καλό μου
για κείνη πολεμώ
κι όλου του κόσμου τα καλά με κάνει να μισήσω,
για να της τραγουδήσω τον πιο βαρύ καημό.

όρη, λαγκάδια και γκρεμνά με σπρώχνει να περάσω,
για να την αγκαλιάσω
στον πιο τρελό χορό,
κι όταν τις κρύες τις βραδιές θυμάται τα κλουβιά της,
μου δίνει την προβιά της
για να τηνε φορώ.

Καμιά φορά απ' το πιοτό πέφτομε μεθυσμένοι,
σχεδόν αγαπημένοι,
καθείς να κοιμηθεί
και μοιάζει ετούτη η σιωπή με λίγο πριν την μπόρα,
σαν τη στερνή την ώρα
που θα επιτεθεί.

Το όνειρο - Δήμος Μούτσης

Βρέθηκα σε κύκλο σκοτεινό στ' όνειρο που είδα χθες το βράδυ
κι ήμουνα απ' τη μια του κύκλου εγώ
κι εγώ από την άλλη
κι ήμουνα απ' τη μια του κύκλου εγώ ήμουνα εγώ κι από την άλλη
έτοιμος να μου αποκριθώ και να ρωτήσω πάλι
κι ύστερα χάθηκα μακριά χάθηκα σε ολάνθιστα περιβόλια
παρέα με τους δερβίσηδες γύρω από τη φωτιά χορεύοντας και τραγουδώντας
έιβαλα χορεύοντας και τραγουδώντας
έιβαλα χορεύοντας και τραγουδώντας

Κι είδα ένα παιδί μικρό παιδί που έπαιζε και μου 'ριχνε στα ζάρια
το ύστερο του πόθου μου φιλί τα πρώτα παιδικά μου χάδια
κι εκεί- εκείνη τη στιγμή άκουγα να τραγουδάν εντός μου
ο ύπνος με το θάνατο μαζί
τραγούδια του ερωτός μου
κι ύστερα πάλι ξαφνικά χάθηκα σε ολάνθιστα περιβόλια
παρέα με τους δερβίσηδες γύρω από τη φωτιά χορεύοντας και τραγουδώντας
έιβαλα χορεύοντας και τραγουδώντας

Κι είδα τις ελπίδες μας σκιές βάδιζαν αμίλητα εμπρός μου
σύμβολα σημεία και μυστικές μορφές αυτού του μάταιου κόσμου
και είκοσι αιώνες σκοτεινοί έφταναν στο τέλος τους πια τώρα
κι από έναν κόσμο σ' άλλονε τελικά εμείς περνάμε λέει ώρα την ώρα
κι ύστερα πάλι ξαφνικά χάθηκα σε ολάνθιστα περιβόλια
παρέα με τους δερβίσηδες γύρω από τη φωτιά χορεύοντας και τραγουδώντας
έιβαλα χορεύοντας και τραγουδώντας
έιβαλα χορεύοντας και τραγουδώντας
Βρέθηκα σε κύκλο σκοτεινό στ'όνειρο που είδα χθες το βράδυ
κι ήμουνα απ' τη μια του κύκλου εγώ κι εγώ από την άλλη
πες μου τι είν' αυτά που βλέπω εδώ πρόφτασα να πω στον εαυτό μου
μη μιλάς μον' κοίτα και περνά λέει αυτός
και βγήκα από τ' όνειρό μου...

Ταξιδεύω για το πουθενά - Δήμος Μούτσης

Έρημοι άνθρωποι
χρόνια δύσκολα και βαριά.
Κλείνω τα μάτια μου
ταξιδεύω για πουθενά!
Πες μου εσύ τι έγινε
τι δεν έγινε τελικά,
κι όλοι τους χάθηκαν
και ξεχάστηκαν βιαστικά!

Κλείνω τα μάτια μου
ταξιδεύω για πουθενά!
Χρώματα χρώματα
με τυλίγουν από ψηλά,
να κι η αγάπη μου
μ' ένα σύννεφο αγκαλιά,
κι όλα του έρωτα
τ' αφανέρωτα μυστικά.
Φωνές, συνθήματα
λόγια ασήμαντα στη σειρά!
Κλείνω τα μάτια μου
ταξιδεύω για πουθενά!
Πες μου εσύ τι έφταιξε
τι δεν έφταιξε τελικά,
κι όλα είναι ψέμματα
κι όλα δείχνουν αληθινά!

Δρόμος - Γιάννης Αγγελάκας

Δεν κοπάζει δεν σβήνει
στη καρδιά μου η φωτιά
που με τρώει και με ρίχνει
απ' την Εδέμ στο πουθενά
Οι αιώνες ρωτάνε
πόσο ακόμα Θα αντέξω
Να τρικλίζω εκεί έξω
Ξυπόλυτος μόνος
Και γω ψιθυρίζω
δικιά μου η χαρά
δικό μου το αίμα
δικός μου κι ο τρόμος
Δεν είμαι μόνος
Δεν είμαι ο μόνος
Όλα είναι δρόμος
Η φωτιά η γιορτή η απώλεια ο πόνος
Ο κάθε μικρός θάνατος
κι ο μεγάλος ο ατέλειωτος κόσμος
Όλα είναι δρόμος.

Μίλαν Κούντερα - Η αβάσταχτη ελαφρότητα του είναι

...Ήταν τόσο ταραγμένος που κάθισε στην άκρη του κρεβατιού. Δίπλα του η Τερέζα ανάσαινε βαθιά.Έλεγε μέσα του ότι η νέα γυναίκα του ονείρου του δεν έμοιαζε με καμιά απ' τις γυναίκες που είχε γνωρίσει στη ζωή του. Αυτή η γυναίκα που του είχε φανεί τόσο οικεία ήταν στην πραγματικότητα απόλυτα άγνωστη.Ήταν αυτή που είχε ποθήσει σ' όλη του τη ζωή. Αν κάποια μέρα έβρισκε τον προσωπικό του παράδεισο, αν υποθέσουμε ότι ο παράδεισος αυτός υπήρχε, θα έπρεπε να ζήσει εκεί στο πλευρό αυτού του κοριτσιού. Η γυναίκα του ονείρου του ήταν το ''es muss sein!'' του έρωτά του.
Θυμήθηκε το γνωστό μύθο απ' το Συμπόσιο του Πλάτωνα: άλλοτε, τα δυο ανθρώπινα όντα ήσαν ερμαφρόδιτα κι ο Θεός τα χώρισε σε δυό κομμάτια που από τότε περιπλανώνται στον κόσμο κι αναζητούν το ένα το άλλο. Ο έρωτας είναι η επιθυμία του χαμένου μισού εαυτού μας. Ας παραδεχθούμε ότι έτσι έιναι, ότι ο καθένας μας έχει κάπου στον κόσμο ένα σύντροφο με τον οποίο κάποτε δεν ήταν παρά ένα κορμί. Αυτό το άλλο μισό του Τόμας ήταν το κορίτσι που ονειρεύτηκε. Στη θέση του, του στέλνουν μια Τερέζα στο ρεύμα του νερού, μέσα σ΄ένα καλάθι. Τι γίνεται, όμως, αργότερα αν πραγματικά συναντήσει τη γυναίκα που του ήταν προορισμένη, το άλλο μισό του εαυτού του? Ποια πρέπει να προτιμήσει? Τη γυναίκα που βρέθηκε μέσα σ΄ένα καλάθι ή τη γυναίκα του πλατωνικού μύθου?
Φαντάζεται ότι ζει σ' ένα κόσμο ιδανικό με τη γυναίκα του ονείρου του. Και να που η Τερέζα περνάει κάτω απ΄τα ανοιχτά παράθυρα της έπαυλής του.Είναι μόνη, σταματάει στο πεζοδρόμιο και του στέλνει από μακριά ένα βλέμμα απέραντα θλιμμένο. Κι αυτός δε μπορεί να υποφέρει τούτο το βλέμμα. Ακόμα μια φορά, νοιώθει μέσα στην ίδια του την καρδιά τον πόνο της Τερέζας! Ακόμα μια φορά γίνεται λεία της συμπόνοιας και καταποντίζεται στην ψυχή της Τερέζας. Πηδάει από το παράθυρο. Αλλά αυτή του λέει με πίκρα ότι πρέπει να μείνει εκεί όπου αισθάνεται ευτυχισμένος και κάνει αυτές τις σπασμωδικές χειρονομίες που πάντοτε τον εξόργιζαν και που πάντοτε τις έβρισκε δυσάρεστες. Παίρνει τα νευρικά της χέρια και τα σφίγγει μέσα στα δικά του για να τα ηρεμήσει. Και ξέρει ότι κάθε στιγμή είναι έτοιμος να εγκαταλείψει το σπίτι της ευτυχίας του, ότι είναι κάθε στιγμή έτοιμος να εγκαταλείψει τον παράδεισό του όπου ζει με το κορίτσι του ονείτου του, ότι θα προδώσει το ''es muss sein!'' του έρωτά του, για να φύγει με την Τερέζα, αυτή τη γυναίκα που γεννήθηκε από έξι χονδροειδείς συμπτώσεις....