Το όνειρο - Δήμος Μούτσης

Βρέθηκα σε κύκλο σκοτεινό στ' όνειρο που είδα χθες το βράδυ
κι ήμουνα απ' τη μια του κύκλου εγώ
κι εγώ από την άλλη
κι ήμουνα απ' τη μια του κύκλου εγώ ήμουνα εγώ κι από την άλλη
έτοιμος να μου αποκριθώ και να ρωτήσω πάλι
κι ύστερα χάθηκα μακριά χάθηκα σε ολάνθιστα περιβόλια
παρέα με τους δερβίσηδες γύρω από τη φωτιά χορεύοντας και τραγουδώντας
έιβαλα χορεύοντας και τραγουδώντας
έιβαλα χορεύοντας και τραγουδώντας

Κι είδα ένα παιδί μικρό παιδί που έπαιζε και μου 'ριχνε στα ζάρια
το ύστερο του πόθου μου φιλί τα πρώτα παιδικά μου χάδια
κι εκεί- εκείνη τη στιγμή άκουγα να τραγουδάν εντός μου
ο ύπνος με το θάνατο μαζί
τραγούδια του ερωτός μου
κι ύστερα πάλι ξαφνικά χάθηκα σε ολάνθιστα περιβόλια
παρέα με τους δερβίσηδες γύρω από τη φωτιά χορεύοντας και τραγουδώντας
έιβαλα χορεύοντας και τραγουδώντας

Κι είδα τις ελπίδες μας σκιές βάδιζαν αμίλητα εμπρός μου
σύμβολα σημεία και μυστικές μορφές αυτού του μάταιου κόσμου
και είκοσι αιώνες σκοτεινοί έφταναν στο τέλος τους πια τώρα
κι από έναν κόσμο σ' άλλονε τελικά εμείς περνάμε λέει ώρα την ώρα
κι ύστερα πάλι ξαφνικά χάθηκα σε ολάνθιστα περιβόλια
παρέα με τους δερβίσηδες γύρω από τη φωτιά χορεύοντας και τραγουδώντας
έιβαλα χορεύοντας και τραγουδώντας
έιβαλα χορεύοντας και τραγουδώντας
Βρέθηκα σε κύκλο σκοτεινό στ'όνειρο που είδα χθες το βράδυ
κι ήμουνα απ' τη μια του κύκλου εγώ κι εγώ από την άλλη
πες μου τι είν' αυτά που βλέπω εδώ πρόφτασα να πω στον εαυτό μου
μη μιλάς μον' κοίτα και περνά λέει αυτός
και βγήκα από τ' όνειρό μου...

Ταξιδεύω για το πουθενά - Δήμος Μούτσης

Έρημοι άνθρωποι
χρόνια δύσκολα και βαριά.
Κλείνω τα μάτια μου
ταξιδεύω για πουθενά!
Πες μου εσύ τι έγινε
τι δεν έγινε τελικά,
κι όλοι τους χάθηκαν
και ξεχάστηκαν βιαστικά!

Κλείνω τα μάτια μου
ταξιδεύω για πουθενά!
Χρώματα χρώματα
με τυλίγουν από ψηλά,
να κι η αγάπη μου
μ' ένα σύννεφο αγκαλιά,
κι όλα του έρωτα
τ' αφανέρωτα μυστικά.
Φωνές, συνθήματα
λόγια ασήμαντα στη σειρά!
Κλείνω τα μάτια μου
ταξιδεύω για πουθενά!
Πες μου εσύ τι έφταιξε
τι δεν έφταιξε τελικά,
κι όλα είναι ψέμματα
κι όλα δείχνουν αληθινά!

Δρόμος - Γιάννης Αγγελάκας

Δεν κοπάζει δεν σβήνει
στη καρδιά μου η φωτιά
που με τρώει και με ρίχνει
απ' την Εδέμ στο πουθενά
Οι αιώνες ρωτάνε
πόσο ακόμα Θα αντέξω
Να τρικλίζω εκεί έξω
Ξυπόλυτος μόνος
Και γω ψιθυρίζω
δικιά μου η χαρά
δικό μου το αίμα
δικός μου κι ο τρόμος
Δεν είμαι μόνος
Δεν είμαι ο μόνος
Όλα είναι δρόμος
Η φωτιά η γιορτή η απώλεια ο πόνος
Ο κάθε μικρός θάνατος
κι ο μεγάλος ο ατέλειωτος κόσμος
Όλα είναι δρόμος.

Μίλαν Κούντερα - Η αβάσταχτη ελαφρότητα του είναι

...Ήταν τόσο ταραγμένος που κάθισε στην άκρη του κρεβατιού. Δίπλα του η Τερέζα ανάσαινε βαθιά.Έλεγε μέσα του ότι η νέα γυναίκα του ονείρου του δεν έμοιαζε με καμιά απ' τις γυναίκες που είχε γνωρίσει στη ζωή του. Αυτή η γυναίκα που του είχε φανεί τόσο οικεία ήταν στην πραγματικότητα απόλυτα άγνωστη.Ήταν αυτή που είχε ποθήσει σ' όλη του τη ζωή. Αν κάποια μέρα έβρισκε τον προσωπικό του παράδεισο, αν υποθέσουμε ότι ο παράδεισος αυτός υπήρχε, θα έπρεπε να ζήσει εκεί στο πλευρό αυτού του κοριτσιού. Η γυναίκα του ονείρου του ήταν το ''es muss sein!'' του έρωτά του.
Θυμήθηκε το γνωστό μύθο απ' το Συμπόσιο του Πλάτωνα: άλλοτε, τα δυο ανθρώπινα όντα ήσαν ερμαφρόδιτα κι ο Θεός τα χώρισε σε δυό κομμάτια που από τότε περιπλανώνται στον κόσμο κι αναζητούν το ένα το άλλο. Ο έρωτας είναι η επιθυμία του χαμένου μισού εαυτού μας. Ας παραδεχθούμε ότι έτσι έιναι, ότι ο καθένας μας έχει κάπου στον κόσμο ένα σύντροφο με τον οποίο κάποτε δεν ήταν παρά ένα κορμί. Αυτό το άλλο μισό του Τόμας ήταν το κορίτσι που ονειρεύτηκε. Στη θέση του, του στέλνουν μια Τερέζα στο ρεύμα του νερού, μέσα σ΄ένα καλάθι. Τι γίνεται, όμως, αργότερα αν πραγματικά συναντήσει τη γυναίκα που του ήταν προορισμένη, το άλλο μισό του εαυτού του? Ποια πρέπει να προτιμήσει? Τη γυναίκα που βρέθηκε μέσα σ΄ένα καλάθι ή τη γυναίκα του πλατωνικού μύθου?
Φαντάζεται ότι ζει σ' ένα κόσμο ιδανικό με τη γυναίκα του ονείρου του. Και να που η Τερέζα περνάει κάτω απ΄τα ανοιχτά παράθυρα της έπαυλής του.Είναι μόνη, σταματάει στο πεζοδρόμιο και του στέλνει από μακριά ένα βλέμμα απέραντα θλιμμένο. Κι αυτός δε μπορεί να υποφέρει τούτο το βλέμμα. Ακόμα μια φορά, νοιώθει μέσα στην ίδια του την καρδιά τον πόνο της Τερέζας! Ακόμα μια φορά γίνεται λεία της συμπόνοιας και καταποντίζεται στην ψυχή της Τερέζας. Πηδάει από το παράθυρο. Αλλά αυτή του λέει με πίκρα ότι πρέπει να μείνει εκεί όπου αισθάνεται ευτυχισμένος και κάνει αυτές τις σπασμωδικές χειρονομίες που πάντοτε τον εξόργιζαν και που πάντοτε τις έβρισκε δυσάρεστες. Παίρνει τα νευρικά της χέρια και τα σφίγγει μέσα στα δικά του για να τα ηρεμήσει. Και ξέρει ότι κάθε στιγμή είναι έτοιμος να εγκαταλείψει το σπίτι της ευτυχίας του, ότι είναι κάθε στιγμή έτοιμος να εγκαταλείψει τον παράδεισό του όπου ζει με το κορίτσι του ονείτου του, ότι θα προδώσει το ''es muss sein!'' του έρωτά του, για να φύγει με την Τερέζα, αυτή τη γυναίκα που γεννήθηκε από έξι χονδροειδείς συμπτώσεις....