Μαγεία ειναι...
το Ξημέρωμα το Ξημέρωμα το Ξημέρωμα
η μυρωδιά της ανθισμένης νερατζιάς
η μυρωδιά της θάλασσας
το θρόισμα των φύλλων της λεύκας και του ευκάλυπτου
το σφύριγμα του αέρα
οι γάτες
τα κελαηδίσματα των πουλιών νωρίς το πρωί
ο βασιλικός
η ανθισμένη γαρδένια
τα τζιτζίκια
η καλή παρέα
το γέλιο
ο πόθος
ένα βαθύ φιλί
ένα βαθύ βλέμμα
να νοιώθεις άνετα με τη σιωπή
ο έρωτας
η ταύτιση
το σκοτάδι
ο ψίθυρος
το άγγιγμα που φέρνει ανατριχίλα
το φως των κεριών
μια νυχτερινή καλοκαιρινή βόλτα με μηχανή
τα τρένα
να επιπλέεις ανάσκελα στην επιφάνεια της θάλασσας
τα μακροβούτια
το φως της πανσελήνου
τα χρώματα
ένα γλυκό μεθύσι
όταν η πραγματικότητα μοιάζει με όνειρο
οι Κυκλάδες
η κόρνα του πλοίου
οι γλάροι
ο Fellini, o Βergman, ο Buster Keaton
μαγεία είναι...
η Μουσική η Μουσική η Μουσική!

περιπλανητής

Η ευτυχία είναι αυτό - Μανώλης Φάμελλος

Πια το τρένο απο δω δεν περνά
μα στο ρολόι ανάποδα ο δείχτης γυρίζει
και τα φώτα των φρένων ανάβουν εκεί
βαθιά μες τη νύχτα μια σειρήνα σφυρίζει

Δευτερόλεπτα πριν, χρόνια μετά
Ξαφνικά είμαστε μόνοι σε μια άγνωστη ερημιά
μια φωτεινή επιγραφή
εδώ χάθηκε κάποτε του μύθου η κλωστή...

Ό,τι ζήσαμε πια είναι σχήμα κλειστό
Ό,τι χτίζουμε σκορπάει στον άνεμο
Έτσι είναι γραφτό η ευτυχία είναι αυτό
που περιμένουμε να 'ρθει

Μα κάτι ζωντανούς μας κρατά
κι είναι μόνο ένα βήμα,ένα βήμα πιο πέρα
που ο αέρας της πόλης αλλάζει ξανά
τα χιόνια λιώνουν γιορτάζει η μέρα

Τα μαλλιά σου όπως λύνεις μωρό μου μπορεί
και το αίνιγμα του κόσμου να λυθεί
δεν είν' το τέλος και η καταστροφή
η ευτυχία είναι αυτό
που περιμένουμε να 'ρθει

Ό,τι ζήσαμε πια είναι σχήμα κλειστό
Ό,τι χτίζουμε σκορπάει στον άνεμο
Μα άσε ένα φως ανοιχτό η ευτυχία είναι αυτό
που περιμένουμε να 'ρθει

Τα μαλλιά σου όπως λύνεις μωρό μου μπορεί
και το αίνιγμα του κόσμου να λυθεί
ένα αόρατο χέρι μας οδηγεί
η ευτυχία είναι αυτό
που περιμένουμε να 'ρθει...

Μίλαν Κούντερα - Η αβάσταχτη ελαφρότητα του είναι

...για τη Σαμπίνα, το να ζει σημαίνει να βλέπει. Η όραση περιορίζεται από ένα διπλό σύνορο: το έντονο φως που τυφλώνει και το απόλυτο σκοτάδι...

...για τον Φράντς , η λέξη φως δε φέρνει στο μυαλό την εικόνα ενός τοπίου απαλά φωτισμένου απ' τον ήλιο, αλλά την πηγή φωτός αυτή καθ' αυτή: ένα λαμπτήρα, ένα προβολέα. Θυμάται οικίες μεταφορές: ο ήλιος της αλήθειας, η εκτυφλωτική λάμψη της λογικής, κ.λ.π.
Το σκοτάδι τον ελκύει, όπως και το φως. Στις μέρες μας, το να σβήνεις το φως για να κάνεις έρωτα μοιάζει γελοίο, το ξέρει, κι αφήνει ένα μικρό φωτάκι αναμμένο πάνω στο κρεβάτι. Την ώρα όμως που μπαίνει μέσα στη Σαμπίνα, σβήνει το φως. Η ηδονή που τον κυριεύει απαιτεί σκοτάδι. Αυτό το σκοτάδι είναι καθαρό, απόλυτο, χωρίς εικόνες ή οράματα, αυτό το σκοτάδι δεν έχει τέλος, δεν έχει σύνορα, αυτο το σκοτάδι είναι το άπειρο που ο καθένας μας κουβαλάει μαζί του (ναι, όποιος αναζητάει το άπειρο δεν έχει παρά να κλείσει τα μάτια).
Τη στιγμή που αισθάνεται την ηδονή να χύνεται στο κορμί του, ο Φράντς διαλύεται στο άπειρο του σκοταδιού του, γίνεται ο ίδιος το άπειρο. Η Σαμπίνα δε θέλει να τον κοιτάζει και με τη σειρά της κλείνει τα μάτια. Γι αυτήν, το σκοτάδι τούτο δε σημαίνει το άπειρο, αλλά μόνον ένα διαζύγιο απ' αυτό που βλέπει, την άρνηση του ορατού, την άρνηση του να βλέπει....

Μιλαν Κούντερα - Η αβάσταχτη ελαφρότητα του είναι

''Εμείς που ανατραφήκαμε με τη μυθολογία της Παλαιάς Διαθήκης θα μπορούσαμε να πούμε ότι το ειδύλλιο είναι η εικόνα που διατηρήθηκε μέσα μας σαν μια ανάμνηση του Παραδείσου. Η ζωή στον παράδεισο δεν έμοιαζε με τη διαδρομή σε ευθεία γραμμή που μας οδηγεί στο άγνωστο, δεν ήταν μια περιπέτεια. Οι μετακινήσεις της ήταν κυκλικές, ανάμεσα σε πράγματα γνωστά. Η μονοτονία της δεν ήταν ανία, αλλά ευτυχία.
Όσο ζούσε ο άνθρωπος στην εξοχή, ανάμεσα στη φύση, περιτριγυρισμένος από οικιακά ζώα, στον κλοιό των εποχών και της επανάληψής τους, διατηρούσε πάντοτε μέσα του κάτι, ακόμα κι αν δεν ήταν παρά μια αντανάκλαση αυτού του παραδεισιακού ειδυλλίου...

...στον Παράδεισο ο άνθρωπος δεν ήταν ακόμα άνθρωπος. Πιο συγκεκριμένα: ο άνθρωπος δεν είχε ακόμα εκτοξευθεί στην τροχιά του ανθρώπου. Εμείς οι υπόλοιποι έχουμε εκτοξευθεί σ΄αυτήν από πολύ καιρό και πετάμε στο κενό του χρόνου που ολοκληρώνεται σε ευθεία γραμμή. Υπάρχει, όμως, ακόμα σε μας ένας λεπτός λώρος που μας συνδέει με τον μακρινό ομιχλώδη Παράδεισο, όπου ο Αδάμ έσκυβε πάνω στην πηγή του και, διαφορετικά απ' ότι συνέβαινε με το Νάρκισσο, δεν υποπτευόταν ότι ο αχνός λεκές που έβλεπε να εμφανίζεται εκεί ήταν αυτός ο ίδιος. Η νοσταλγία του Παραδείσου είναι η επιθυμία του ανθρώπου να μην είναι άνθρωπος...

...κανένα ανθρώπινο πλάσμα δε μπορεί να κάνει σ' ένα άλλο τη δωρεά του ειδυλλίου. Μόνο το ζώο μπορεί επειδή δεν το έδιωξαν ακόμα από τον Παράδεισο. Η αγάπη ανάμεσα στον άνθρωπο και το σκύλο είναι ειδυλλιακή. Είναι μια αγάπη χωρίς συγκρούσεις, χωρίς σπαρακτικές σκηνές, χωρίς εξέλιξη...

...Ο ανθρώπινος χρόνος δε γυρίζει κυκλικά, αλλά προχωρεί σε ευθεία γραμμή. Γι αυτό και ο άνθρωπος δε μπορεί να είναι ευτυχισμένος, επειδή η ευτυχία είναι επιθυμία επανάληψης...''

Αγάπη σε μένα - Μανώλης Φάμελλος

Έλα βαθύ φιλί κι έλα βαθύ σκοτάδι
έλα με ορμή τυφλή και απαλή σα χάδι
έλα με τη δροσιά και με τον πυρετό
και με του πόθου τη φωτιά και τ΄αναφιλητό....

έλα με τις σιωπές τα δίχτυα σου να πλέξεις
και χόρεψε και βγες έξω από τις λέξεις
έλα με τη βροχή του τέλους τη σκιά
έλα αθώο παιδί και μοχθηρή θεά....

Θέλω να σε δω - Λίνα Νικολακοπούλου

''Θέλω να σε δω
να μ' αναζητάς
σε κάθε οδό και δω
στα λίγα που ζητάς

Θέλω να σε δω
μ' έρωτα βαρύ
να μην μπορεί κανείς
να διώξει αυτόν το θάνατο

Καμιά φορά
φοράω τα λόγια μιας πληγής
καμιά φορά ξεχνιέμαι αλλιώς
κι απ' όλους κρύβομαι

Τη χαρά μου λες να μη στην κάνω συμφορά
και δε χωράει η ζωή
να μπει στο γλέντι ούτε μια φορά

Θέλω να σε δω
να μ'εκδικηθείς
να πιω νερό κρυφά
εκεί που θα πλυθείς

Θέλω να σε δω
να 'μαστε αγκαλιά
και μία θηλιά γερή
το χθες να κάνει αθάνατο...''

Πόσο πρέπει να αγαπάμε ωστε να μην κάνουμε κακό στον εαυτό μας και στον άλλο?
η πολλή αγάπη βλάπτει σοβαρά...
και γινεται κάτι άλλο που δε ξέρω πως λέγεται.
και όλα πλέον είναι τόσο ρευστά...
τι είναι δικό μου, τι δικό σου...τι κάνω για μένα, τι για σενα...από που ξακινούν και που τελειωνουν οι πράξεις μας...δε ξέρω. παραγίναμε ένα και μπλεχτήκαμε.
ή μήπως δε γίναμε ποτέ...
όλη η ζωή μου ένας χυλός από αισθήματα, σκέψεις, πρόσωπα...
ούτε μια σταθερά.
Ολα ρέουν...κι εγώ νιώθω ότι βουλιάζω και αναδεύομαι μέσα σ' αυτό το ρευστό μιγμα ζωής.
και περιμένω...δεν έχω ιδέα τι...τι μπορεί να αλλάξει?
αιώνες τώρα η ιστορία απλά επαναλαμβάνεται.
και φοβάμαι ότι έχω αρχίσει να εθίζομαι στον πόνο...

περιπλανητής

Δίδυμα φεγγάρια - Κώστας Φασουλάς

''Έτσι για να πω πως σε κέρδισα
θα 'θελα μια φορά να σε πληγώσω
εσύ να μου ζητάς όσα σου στέρησα
και εγώ να μην μπορώ να σου τα δώσω

Ωραία που τα λες μα έλα που σε ξέρω
τα λόγια σου σαν μάγισσα τα ξόρκισα
και άσε τις απειλές πως δήθεν θα υποφέρω
και να σκεφτείς ότι σαν σήμερα σε γνώρισα

Πώς να γλυτώσει μάτια μου ο ένας απ' τον άλλο
πώς θες να αλλάξουμε ουρανό
τώρα που μοιάζουμε με δίδυμα φεγγάρια
που ξενυχτάνε με τον ίδιο στεναγμό
Πώς να γλυτώσει μάτια μου ο ένας απ' τον άλλο
πώς θες να αλλάξουμε ουρανό
τώρα που μοιάζουμε με δίδυμα φεγγάρια
που ξενυχτάνε με τον ίδιο στεναγμό

Έτσι για να πω πως σε κέρδισα
θα 'θελα μια φορά να σε πληγώσω
εσύ να τρέχεις πίσω μου σαν μέλισσα
και εγώ να κάνω τον αδιάφορο καμπόσο

Ωραία που τα λες μα έλα που σε ξέρω
με ένα φιλί μου θα σ' αλλάξω την τροχιά
κι όταν θα σκέφτεσαι το πως θα υποφέρω
καινούριο πόθο θα σ' ανάβω στην καρδιά

Πώς να γλυτώσει μάτια μου ο ένας απ' τον άλλο
πώς θες να αλλάξουμε ουρανό
τώρα που μοιάζουμε με δίδυμα φεγγάρια
που ξενυχτάνε με τον ίδιο στεναγμό
Πώς να γλυτώσει μάτια μου ο ένας απ' τον άλλο
πώς θες να αλλάξουμε ουρανό
τώρα που μοιάζουμε με δίδυμα φεγγάρια
που ξενυχτάνε με τον ίδιο στεναγμό..''

Θύμασαι - Λάκης Λαζόπουλος

''Θυμάσαι τις μέρες εκείνες
σαν δυο τρελοί που είχαν κλειστεί
σ' ένα όνειρο έξι μήνες
έφυγε η τρέλα
μείναν μόνα τους τα μάτια
και η ζωή μας νοικιαζόμενα δωμάτια

Ψάξε στ' όνειρό μας
μήπως και βρούμε πουθενά τον εαυτό μας
ίσως το λάθος να μην ήτανε δικό μας

Ψάξε στ' όνειρό μας
μήπως έχουμε ξεχάσει
αυτό που απέναντι μπορεί να μας περάσει

Θυμάσαι τις μέρες εκείνες
που βάζαμε σκληρό χαρτί
στου ποδηλάτου τις ακτίνες
τρέχαν τα νιάτα μας σε μία κατηφόρα
κι ήρθαν τα χρόνια και μας έκοψαν τη φόρα...''

Αναρωτιέμαι αν υπάρχει πιο ύπουλο συναίσθημα από την αγάπη... Σε εγκλωβίζει με τον πιο άσχημο τρόπο...ώστε να μη μπορείς ούτε μαζί ούτε μακριά της... Σε σπάει σε κομμάτια και κάνει τους άλλους σου εαυτούς τη χειρότερη φυλακή σου. Βρίσκεις την αγάπη και νομίζεις πως επιτέλους δεν είσαι μόνος... Μα όταν αποκαλύπτει το πραγματικό της πρόσωπο σε αφήνει πιο μόνο από ποτέ. Η ψυχή σου ένα κενό και εσύ στροβιλίζεσαι εκεί μέσα σα χαμένος...
Οποια διαδρομή και αν πάρεις στο τέλος μόνο το δικό σου πρόσωπο σε περιμένει.
και το μόνο που μένει είναι να μάθεις να το αντέχεις.
Αλλιώς όλα μάταια...Οταν δεν αντέχεις την ίδια σου την ύπαρξη γίνονται όλα μάταια...

περιπλανητής

Μίλαν Κούντερα - Η αβάσταχτη ελαφρότητα του είναι

...το να ζει μέσα στην αλήθεια, το να μη λέει ψέματα ούτε στον εαυτό της ούτε στους άλλους, δεν είναι δυνατό παρά μόνο υπό την προυπόθεση οτι ζει κανείς χωρίς κοινό. Απ΄τη στιγμή που υπάρχει ένας μάρτυρας των πράξεών μας, προσαρμοζόμαστε, θέλουμε δε θέλουμε, στα μάτια που μας παρατηρούν και τίποτα πια απ΄ ό,τι κάνουμε δεν είναι αληθινό.Το να έχεις ένα κοινό, να σκέφτεσαι ένα κοινό, σημαίνει να ζεις μέσα στο ψέμα...

Aν ακούς - Φωτεινή Λαμπρίδη

''Συλλαβίζω ακόμα το ρυθμό
αν ακούς στις μουσικές σου πετώ
φτάνουν λίγα κάρβουνα ματιές
μια ζωή να προσκυνάω δυο στιγμές

Μόνο τα σημάδια του έρωτα αγκαλιάσαμε,
στην καρδιά μια βουτιά δεν αρκεί
Τ'άλλα είναι κοράλλια που ακόμα δεν τα φτάσαμε,
είναι η αγάπη απάτητη γη

Συλλαβίζω αρώματα σκιές
αν ακούς, ακούω κι αυτά που δε λες
φτάνει ένα φιλί σου προσευχή
να 'ρθει ο ήλιος για μια βόλτα στη γη

Μόνο τα σημάδια...''

βαρέθηκα....
βαρέθηκα την απουσία σου...
και το χειρότερο είναι ότι βαρέθηκα να την αποδέχομαι...
τι να κάνω πια με τη λαχτάρα που με βαραίνει...
την κουβαλάω συνέχεια στο στήθος, στο στομάχι, στο κεφάλι μου...
μπλέκεται στα πόδια μου και όποτε πάω να την κλωτσήσω δίνει μια, τρυπάει το πετσί μου και κολλάει πάνω μου σα βδέλλα...
και κάθεται εκεί... να με κοιτά και να μου πίνει αργα το αίμα...

περιπλανητής

θέλω να κλέψω τη στιγμή...
να την αρπάξω από το σύμπαν με κίνηση αστραπιαία και αφοπλιστική...
να την ορίσω όπως θελω...και να τη βάλω φυλαχτό στο στήθος σου...και κοκαλάκι στα μαλλια μου...
τη στιγμή που θα έρχομαι από το πουθενά κι εκεί θα πηγαίνω...
τη στιγμή που θα έχω κλεισει όλες τις χαραμάδες της ψυχής μου...τίποτα μη φύγει και τίποτα άλλο να μη μπει...
τη στιγμή που θα ακούω βιολιά και φυσαρμόνικες... το κύμα που σκάει...τους γλάρους...τη σιωπή... το αίμα σου...την κίνηση των ματιών σου...
τη στιγμή που θα ακούσω τη δόνηση της καρδιάς σου...
που οι πολλοί θα γίνουν ενας...
εκείνη τη στιγμή που θα συναντηθούν οι δρόμοι μας...να είμαστε εκεί...
όλα να συντελέσουν στο να είμαστε εκει...
λες και όλος ο κόσμος περιμένει να σωθεί από εκείνη τη στιγμή...

περιπλανητής
08/06/09

Το ανάποδο εγώ μου'' - Μανώλης Φάμελλος

''Έχω ένα θηρίο χτισμένο μες στο μυαλό μου
είναι το ανάποδο εγώ μου , η σκοτεινή μου πλευρά
Όλα τα βλέπω διπλά , όλα εξηγούνται απ' την άλλη
μα στο στενό μου κεφάλι η αλήθεια αυτή δεν χωρά
Περπατάμε μαζί στα τοπία του βάλτου
κι ακριβά του θανάτου μου πουλάει μυστικά
Ναι με μια μελανιά τα κενά συμπληρώνει
μα η χαρά μου παγώνει στη φοβερή του ματιά

Κι όλο πίσω γυρίζω με χέρια αδειανά
Ένα ηλίθιο ψάρι αντί για καρδιά
Είμαι ένα κουβάρι , είμαι ένας ήλιος τυφλός
Από μέσα σφουγγάρι μα απ' έξω αχινός

Έχω ένα στοιχειό μπλεγμένο στα σωθικά μου
που γεννάει χιλιάδες ερωτηματικά
και ζυγίζει καλά το κάθε μου βήμα
μα πριν κόψω το νήμα μου τραβάει τα λουριά
Στο στομάχι μου βράζει σαν γιγάντιο μάτι
που το νόημα θα αρπάξει πριν αυτό ειπωθεί
και το ξέρω μια μέρα θα με κατασπαράξει
πίσω θα με πετάξει στο μηδέν , στη σιωπή

Γι' αυτό όλο γυρίζω με χέρια αδειανά
Ένα ηλίθιο ψάρι αντί για καρδιά
Είμαι ένα κουβάρι , είμαι ένας ήλιος τυφλός
Από μέσα σφουγγάρι μα απ' έξω αχινός''

24 ώρες κάτω από μια κουβέρτα - Μανώλης Φάμελλος

''Πολύ βαρύς για να πιαστώ από ένα σύννεφο
Πάνω στο στήθος μου, μια ασήκωτη πέτρα
Στο άδειο σπίτι χτυπάει το τηλέφωνο
24 ώρες κάτω από μια κουβέρτα

Πολύ κακό για περισσότερο τίποτα
Γυρίζω στο πάτωμα ένα άδειο μπουκάλι
Χιλιάδες φορές, χιλιάδες
Στο τέλος εμένα δείχνει πάλι

Και όλα σβήνουν βαθιά
Στου ύπνου τα μαύρα νερά
Σιωπή
Το θαύμα δεν έγινε

Έξω ο δρόμος μακραίνει ώσπου χάνεται
Μέσα σε κάποιο παράξενο μέλλον
Κι οι εικόνες μπροστά στροβιλίζονται
Σαν κόκκινες μπάλες Χριστουγένων

Βουνό που ανεβαίνω σε ένα όνειρο
Σηκώνω στους ώμους μια ασήκωτη πέτρα
Την αφήνω κυλά κι έπειτα κρύβομαι
24 ώρες κάτω από μια κουβέρτα

Και όλα σβήνουν βαθιά
Στου ύπνου τα μαύρα νερά
Σιωπή
Το θαύμα δεν έγινε...''

σήμερα πάλι το πιστεύω...
και είναι τελείως παράδοξο...

ψύχωση και εμμονή...?
τρέλλα?
ή ένστικτο...?

μπερδεύτηκα πάλι...
τα ΄παίξε το μυαλό...γέμισε η μνήμη, μπλόκαρε ο επεξεργαστής...
και η ψυχή, κόψε ράψε κόψε ράψε, ξέφτια έγινε...
ρούχο μοναδικό και αγαπημένο, πολύτιμο, φθαρμένο από το χρόνο και το φόρεμα...
αδυνατίζω μου πηγαίνει...παχαίνω δε μου πηγαίνει...
μα πρέπει πάση θυσία να το προστατέψω...
όπως θα έκανα με το φετίχ μου!

περιπλανητής

Κρίμα να μην είσαι εδώ - Γιάννης Αγγελάκας

''Περνούν οι μέρες γρήγορα
μα μερικές φρενάρουν
Με παίρνουν στην καρότσα τους
κι όμορφα με βολτάρουν
Γελούν με τα φτιασίδια μου
χαϊδεύουν τις πληγές μου
Μεθάνε και μου δίνονται
και γίνονται δικές μου
Φεύγουνε κοκκινίζοντας
και μ’ αποχαιρετάνε
Και μένω πάλι μόνος μου
να σε ξαναθυμάμαι

Κρίμα να μην είσαι εδώ
Τέτοιες μέρες αν με βρουν
Κρίμα να μην είσαι εδώ
Να γελάς και να σ’ ακούν
Μα αυτό που με ξεκάνει
και μου σταματάει το νου
Είναι που δεν είσαι
Που δεν είσαι καν αλλού''

Δε θέλω καρδιά μου να κλαις - Νικόλας Άσιμος

''Δε θέλω καρδιά μου να κλαις για όσα περάσαμε χθες,
χαλάσανε τόσα πολλά μα βρες μονοπάτι ξανά,
δεν ξέρει ο κόσμος να ζει, κατέβα να πάμε πεζοί,
εκεί που καθένας ζητά να βρει τη μιλιά του ξανά.

Τον πόλεμο μισώ κι απ' τη ζωή αποζητώ,
να μη μου μείνει μόνο το παράπονο
κι ας ήταν μια φορά να μ' είχες πάρει αγκαλιά,
το ξέρω σου ζητώ πάρα πολλά.

Δε θέλω καρδιά μου να κλαις για όσα περάσαμε χτες,
δανείσου κι εσύ μια φορά και βρες μονοπάτι ξανά
κι αν χάνεις αυτό που σε ζει δεν έφταιξες μόνον εσύ,
αξίζει να ζουν σαν παιδιά εκείνοι που έχουν καρδιά.

Τον πόλεμο ζητώ για μια ζωή που δεν τη ζω,
να μην μου μείνει μόνο το παράπονο
κι ας ήταν μια φορά να δεις μικρέ μου φουκαρά,
πως μαλακώνω σαν δε μου μιλάς σκληρά.

Τον πόλεμο μισώ κι απ' τη ζωή αποζητώ,
να μη μου μείνει μόνο το παράπονο
κι ας ήταν μια φορά να μ' είχες πάρει αγκαλιά,
το ξέρω σου ζητώ πάρα πολλά.''

απόλυτος έρωτας, όνειρα, θαύματα.....
ανθρώπινες ανοησίες...!
ιδέες και μόνο...παρηγοριά στη ζωή...
προφάσεις και αφορμές για να παράγουμε τέχνη...
χίμαιρες που όσο τις κυνηγάμε τρελαινόμαστε...
συνειδητοποιούμε πόσο μικροί είμαστε και το ρίχνουμε στο γράψιμο...τη μουσική...κλπ κλπ...
παλεύουμε να νιώσουμε ότι κάποιοι είμαστε και κάτι κάνουμε...
ανίκανοι να συμβιβαστούμε με την ιδέα και το γεγονός ότι δε μπορούμε να ορίσουμε ούτε καν την ίδια μας τη μοίρα και τη ζωή...

περιπλανητής

Αύριο - Αλκίνοος Ιωαννίδης

''Περπατώ
κι όπου με βγάλει θα σταθώ
Θα σταθώ σε μια πόλη πιο μεγάλη
και στο πιο μικρό χωριό

Θα βαδίσω όλους τους δρόμους
κι όταν λίγο κουραστώ
θα πατήσω όλους τους νόμους
την απάντηση να βρω

Κι αν την βρω
θα την ρωτήσω τι είν’ αυτό
τι ειν’ αυτό που μπορώ να σου χαρίσω
πώς μπορώ να χαριστώ

Κι αν μου πει πως δε σου φτάνω
θα ντραπώ και θα πω
ότι ξέρω πως δεν κάνω
μα θα κάνω ό,τι μπορώ

γιατί αύριο γεννιέσαι''

τι περιμένεις αφού έχασα την καλύτερη φάση μας...
Βιαστηκα να τρέξω μπροστά...ήθελα αγάπη και σιγουριά...
και ξέχασα τον έρωτα...τον υποτίμησα...
σαν τα παιδιά που θέλουν να μεγαλώσουν...
σαν τα παιδιά που δεν κάνουν κέφι το παιχνίδι και συνέχεια τα βρίσκεις στις παρέες των μεγάλων...
και προσπερνούν την παιδική τους ηλικία...
κρίμα...
και ο έρωτας πόσο μοιάζει με παιδί...
και η αγάπη μόνο με παγίδα τώρα πια...
πιάστηκα στη φάκα και ούτε μπροστά ούτε πίσω κάνω...
μήπως αν κόψω το πόδι μου...θα ξεφύγω?
πρεπει να θυσιάσουμε κάτι...?

σα να ήρθε η ώρα να πληρώσουμε το χρέος...


περιπλανητής

Για μια στιγμή γίνεται να νιώσω την απόλυτη ελευθερία...?
έτσι για να δω πως είναι να πετάς...
ελεύθερη από συναισθήματα, εμπειρίες, το χρόνο...ελεύθερη από το μυαλο μου!
και ας είμαι απλά ένα ζόμπι...
για μια στιγμή ρε γαμώτο...έτσι για να πω πως το έζησα και αυτό...!

περιπλανητής

Παράκληση - Αλκίνοος Ιωαννίδης

''Περπάτησα πάρα πολύ
και τα φτερά μου τα 'χω χάσει.
Μα εσύ που δεν πατάς στη γη
καν' την ψυχή μου να πετάξει...
Μ' ένα αερόστατο να πάμε στο φεγγάρι,
ένα αεράκι να μας πάρει...
Φωτιά κι αέρας να κάνουμε δική μας
τη μικρή ζωή μας...

Είναι η καρδιά μου μια αυλή
σ' ένα κελί που όλο μικραίνει.
Μα εσύ που έχεις το κλειδί
έλα και πες μου το "γιατί"...
Σε κάποια θάλασσα που ο ήλιος τη ζεσταίνει,
το όνειρό μου ξαποσταίνει...
Νερό κι αρμύρα να κάνουμε δική μας
τη μικρή ζωή μας...

Έχω ένα κόμπο στο λαιμό
και μια θηλιά που όλο στενεύει.
Έλα και κάνε μουσική
την τρέλα που με διαφεντεύει...
Κι αν είναι οι νότες και οι λέξεις αφελείς,
τραγούδησέ τες να χαρείς...
Μ' ένα τραγούδι να κάνουμε δική μας
τη μικρή ζωή μας...''

Edgar alla Poe - Aλκίνοος Ιωαννίδης

''Φωτογραφία στον τοίχο,
κραυγή με δίχως ήχο.
Κοράκι πεθαμένο,
σοκάκι στοιχειωμένο.

Τα μάτια του δυο δρόμοι
κι όσο κοιτάει νυχτώνει.
Κατάμαυρη θητεία,
κλεμμένη αμαρτία.

Φωνή και δυναμώνει,
ο χρόνος που τελειώνει.
Γιορτή που αγριεύει.
Δωμάτιο που στενεύει.

Τη σκοτεινή τη μαύρη μου
την όψη χάρισε μου
κι αν δεν την αγαπήσω
πώς θες να τη νικήσω;

Με τις φωνές που άκουγες
στον ύπνο μίλησέ μου
Καταραμένε φίλε μου
κι άγιε αδελφέ μου.

Σ' ένα σκυλί πνιγμένο
το μυστικό κρυμμένο.
Δυο λίρες η αλήθεια
και τρεις τα παραμύθια.

Εφιάλτες τα όνειρά του
μηνύματα θανάτου.
Δυο μαύρα περιστέρια
του μάτωσαν τα χέρια.

Αίμα και τα γραφτά του
μα πότισαν κρυφά του
της ομορφιάς τη γλάστρα
για να φυτρώσουν τ' άστρα.

Τη σκοτεινή τη μαύρη μου
την όψη χάρισέ μου
κι αν δεν την αγαπήσω
πώς θες να τη νικήσω;

Με τις φωνές που άκουγες
στον ύπνο μίλησέ μου
Καταραμένε φίλε μου
κι άγιε αδελφέ μου.''

Γιατί δεν έρχεσαι ποτέ - Αλκίνοος Ιωαννίδης

''Γιατί δεν έρχεσαι ποτέ όταν σε θέλω
τραγούδι άγνωστο κι αγέννητη σιωπή
Πίσω απ'τα μάτια, πίσω απ' της ζωής το βέλο
κρύβεσαι σαν βροχή που στέγνωσε, το ξέρω
νεροποντή που περιμένω μια ζωή
Γιατί δεν έρχεσαι

Μια καταιγίδα θέλω να 'ρθει να ουρλιάξει
όσα δεν είπαμε από φόβο ή ντροπή
στα σωθικά μας και στα μάτια μας να ψάξει
κάθε μας λέξη μυστική να την πετάξει
μέχρι τον ήλιο ν' ανεβεί και να τον κάψει
Γιατί δεν έρχεσαι
Γιατί δεν έρχεσαι ποτέ
Γιατί δεν έρχεσαι ποτέ όταν σε θέλω

Γιατί δεν έρχεσαι ποτέ όταν νυχτώνει
όταν κρατιέμαι σαν χερούλι απ' το ποτό
απ' το ποτό της φαντασίας μου που με λιώνει
κάθε γουλιά του καίει σαν πάγος και σα χιόνι
κι ανατινάζει του μυαλου μου το βυθό
Γιατί δεν έρχεσαι

Μια καταιγίδα θέλω να 'ρθει να μας πνίξει
σ' ένα τραγούδι που δεν έγραψε κανείς
Ο,τι δεν γίναμε ποτέ να μην το δείξει
Να 'ναι γιορτή, την αγκαλιά της να ανοίξει
στην ανημπόρια της χαμένης μας ζωής
Γιατί δεν έρχεσαι
Γιατί δεν έρχεσαι ποτέ
Γιατί δεν έρχεσαι ποτέ όταν σε θέλω

Απ' της ψυχής μου το ιερό
ως της ζωής μου το μπουρδέλο
χτίσε μια γέφυρα να πάω και να 'ρθω
Γιατί δεν έρχεσαι ποτέ, ποτέ όταν σε θέλω
κλείσε τα μάτια μου και έλα να σε δω
Γιατί δεν έρχεσαι
Γιατί δεν έρχεσαι ποτέ
Γιατί δεν έρχεσαι ποτέ όταν σε θέλω...''

Aπόψε - Αλκίνοος Ιωαννίδης

''Χρόνια πολλά
γιορτές και χαρές περιμένουν
ψηλά στα γενέθλια
σύννεφα βγαίνουν
βροχές και θα πέσουν
φωτιά και θα στάξει το φως

Να φέξει ο καιρός
κεράκια χιλιάδες να ανάψουν
φυσώ και τα σβήνω
τα χρόνια περνούν ευτυχώς

Ο χρόνος τρελός
και ο τόπος γλιστράει
από τα πόδια
γυμνός απομένεις
χαζός να κοιτάς να σωπαίνεις

Κι αν σίγουρος ήμουν
πως θα βρω το δρόμο
στο χάρτη του κόσμου
σημείωσα μόνο
πως χάθηκα

Χαμένος καιρός
τα χρόνια που λείπεις
τραγούδια της λύπης
σαχλά μουρμουρίζουν τριγύρω
στα ραδιόφωνα κλαίνε
και λέξη δεν λένε
να μοιάζει για λίγο αλήθεια

Πατώ το κουμπί
γιορτή στην τηλεόραση πάλι
σικέ εκπομπή να μας φτιάξει κεφάλι
χορεύουν γελούν και μισιούνται
στον τρύπιο φακό
το κακό ταξιδεύει ως εδώ

Σε θέλω πολύ
απόψε που όλα μικραίνουν
και οι ώρες πεθαίνουν
κοιτάζω το χρόνο να λιώνει

Να ρθεις να με βρεις
γιατί όλα σε θέλουν
σε θέλει και η νύχτα
σαν μέρα που λάμπει
και σπέρνει τον κόσμο ξανά

Να ρθείς να με βρεις
γιατί δεν αντέχω ακόμα μιαν ώρα
χαρά δεν ζητώ και ούτε λύπη αντέχω
εσένα αν δεν έχω εδώ

Το εδώ πουθενά
το τώρα ποτέ
αν δεν έρθεις η θάλασσα πλάνη
τα γέλια μας λάθος
κι οι φίλοι δεν είδαν
και οι δρόμοι στο τίποτα
απόψε εάν δεν έρθεις εδώ

Να ρθεις...''

Τα μεγάλα παιδιά'' - Μανώλης Φάμελλος

''Τα μεγάλα παιδιά
Δε χωράνε στα ρούχα τους
Το πολύ δε τους φτάνει
Και κανείς δε τους κάνει

Τα μεγάλα παιδιά
Που ακόμα όταν σκούρα τα βρουν
Στης μαμάς τους τα πόδια γυρνούν

Τα μεγάλα παιδιά
Μέσα στ' άνετα σπίτια τους
Να χαζεύουν ταινίες και να τρώνε αηδίες
Να κοιμούνται ως αργά,
Το απόγευμα της Κυριακής.
Είναι ακόμα παιδιά., τι θαρρείς …

Στα τριάντα και κάτι
Στα σαράντα που φτάνουνε
Στο διπλό τους κρεβάτι
Μοναχοί το κενό να κοιτάζουν
Να ξυπνούν μ' ένα φόβο
Τον κόσμο πως χάνουνε
Πως η καρδιά τους θα σπάσει
Όμως όχι δεν κλαίνε τώρα πια

Τα μεγάλα παιδιά
Οι αιώνιες παρέες
Οι μοιραίοι έρωτες τους
Οι σκισμένες καρδιές τους
Και ο φόβος πως πια
ν' αγαπήσουν ξανά δε μπορούν
Μα με πείσμα αυτά προσπαθούν

Τα μεγάλα παιδιά να περνάνε κοιτάζουν
Πίσω απ' τα μαύρα γυαλιά τους
Τα μεγάλα όνειρα τους
Όσα χάθηκαν κι όσα βγήκαν αληθινά
Τώρα μοιάζουν χαμένα κι αυτά

Κάποτε είχαν πιστέψει
Πως θα φανούν πιο δυνατοί
Στα βιβλία μια λέξη
Είχαν βρει, που τον κόσμο εξηγούσε
Όμως πάλι όλα μείνανε
Σκοτεινά και ανεξήγητα
Κι όλοι οι δρόμοι που πήραν
Δεν έβγαζαν πουθενά

Τα μεγάλα παιδιά
Που δεν ξέρουν τι θέλουν
Που δεν θέλουν να ξέρουν
Τι τους φταίει κι υποφέρουν

Τα μεγάλα παιδιά
Προσπάθησε να συγχωρείς
Είναι ακόμα παιδιά, τι θαρρείς''

Όλα είναι στο μυαλό'' - Μανώλης Φάμελλος

''Ένα σημάδι βαθύ που δεν θα σβήσει ποτέ
δεν θα σβήσει
Ένα σημάδι παλιό που δεν θα αφήνει η χαρά
να κρατήσει

Και στις σιωπές περιπλανιόμαστε
μ' αυτό που μας πονά
Για ένα τίποτα χανόμαστε
στου δρόμου τα μισά

Μάτια μου αν σ' αγαπώ
τι να φοβάσαι πια
όλα είναι στο μυαλό
πόνος και γιατρειά

Αν σε σκεπάζουν σκιές
τότε να γέρνεις να κλαις στο πλευρό μου
και με το δάκρυ σου εγώ
θα σβήνω κάθε παλιό εαυτό μου

Κι αν στις σιωπές περιπλανιόμαστε
μ' αυτό που μας πονά
όταν στα δυο το μοιραζόμαστε
δεμένους μας κρατά''

Η ζωή σε μια μέρα - Μανώλης Φέμελλος

''Θέλεις να σου δείξω
θέλεις να νοιαστώ
θέλεις και θα προσπαθήσω.
Μα τα θέλεις όλα
λες και τά 'χω εγώ
άρχισε κι εγώ θα ακολουθήσω.
Έτοιμη αν θες τη συνταγή
ξέρω πως καμιά δεν θα σου κάνει
ξέρω πως περίμενες πολύ
μα η ανταμοιβή μας φτάνει.

Αν είσαι ελεύθερη το Σάββατο
έλα να φύγουμε ως τη Δευτέρα
ξέρεις όλα ν' αλλάξουν μπορεί σε μια μέρα,
φτάνει μόνο μια μέρα.
Αν είσαι ελεύθερη το Σάββατο
έλα να πάμε ένα βήμα πιο πέρα
και να δούμε μαζί ν' ανατέλλει η μέρα
όλη μου η ζωή, εκείνη η μέρα.

Θέλεις την αλήθεια
θες το μυστικό
θέλεις την χαρά σου πίσω.
Αν τα θέλεις όλα
ίσως τα 'χω εγώ
άσε με λοιπόν να στα χαρίσω.
Τράβηξε στο χάρτη μια γραμμή
κι άστην όπου θέλει να μας βγάλει
κι αν ο θησαυρός δεν είναι εκεί,
θα 'ναι ο δρόμος κέρδος πάλι.

Αν είσαι ελεύθερη το Σάββατο
έλα να φύγουμε ως τη Δευτέρα
ξέρεις όλα ν' αλλάξουν μπορεί σε μια μέρα,
φτάνει μόνο μια μέρα''

Eν ψυχρώ - Μανώλης Φάμελλος

''Αυτό το γιατί κανείς δεν ξέρει
κανείς δε φτάνει ως την αρχή
το κακό σε τραβάει απ' το χέρι
στο βλέμμα ανοίγει μια πληγή

Σ'άφησαν πίσω όλα τα πλοία
σε κάτι υπόστεγα υγρά
στο μυαλό να γυρνάν θηρία
κι ακούς να σκάει μια τουφεκιά

Κι ακούς να σκάει τώρα,
ακούς να σκάει τώρα
ακούς να σκάει μια τουφεκιά...

Δεν ψάχνει χρήμα, ούτε ευτυχία
δε θέλει δίκιου μερτικό
σαν την αστραπή χύνεται η μανία
κι εσύ χωρίζεσαι στα δυο

Γυρνάς στα άδεια σου δωμάτια
πίσω με φόβο θα κοιτάς
μαύρο αίμα, αίμα μες στα μάτια
μες στον καθρέφτη κολυμπάς

Μες στον καθρέφτη τώρα,
μες στον καθρέφτη τώρα,
μες στον καθρέφτη κολυμπάς...''

Δεν είμαι άγγελος - Μανώλης Φάμελλος

Δεν θέλω να 'μαι αθάνατος
θέλω μόνο να 'μαι αληθινός
όμορφη, ώρα όμορφη, να κρατηθώ μακριά πες μου πώς
να σταθώ για πάντα πλάι σου φάρος μες την ομίχλη

Κάπου θα μείνω πίσω
κοιτάζοντας τον κόσμο να περνά
ίσως μετά να τρέξω πίσω απ' όσα η καρδιά μου λαχταρά

Όχι μωρό μου δεν είμαι άγγελος
να σταθώ πιο ψηλά
όλους μας παίρνει ο ίδιος άνεμος
κάποια μέρα κι εσύ θα το νιώσεις

''Είμαι μικρός ακόμα για το διαμαντένιο σου ουρανό
κι όμως μεγάλος τώρα πια πίσω απ' το δάχτυλό μου για να κρυφτώ
δεν ξέρω άλλη χώρα μυθική για να σ' οδηγήσω

Ίσως τ' αφήσω γι' αύριο
μοναχά για να τ' ονειρευτώ
ίσως να μη θυμάμαι αύριο πως γι' αυτό μόνο ζω...

Όχι μωρό μου δεν είμαι άγγελος
να σταθώ πιο ψηλά
όλους μας παίρνει ο ίδιος άνεμος
κάποια μέρα κι εσύ θα το νιώσεις''

Το δίχτυ - Νίκος Γκάτσος

''Κάθε φορά που ανοίγεις δρόμο στη ζωή μην περιμένεις να σε βρει το μεσονύχτι έχε τα μάτια σου ανοιχτά βράδυ πρωί γιατί μπροστά σου πάντα απλώνεται ένα δίχτυ έχε τα μάτια σου ανοιχτά βράδυ πρωί γιατί μπροστά σου πάντα απλώνεται ένα δίχτυ Αν κάποτε στα βρόχια του πιαστείς κανείς δεν θα μπορέσει να σε βγάλει μονάχος βρες την άκρη της κλωστής κι αν είσαι τυχερός ξεκινά πάλι μονάχος βρες την άκρη της κλωστής κι αν είσαι τυχερός ξεκινά πάλι Αυτό το δίχτυ έχει ονόματα βαριά που είναι γραμμένα σ' επτασφράγιστο κιτάπι άλλοι το λεν του κάτω κόσμου πονηριά κι άλλοι το λεν της πρώτης άνοιξης αγάπη Αν κάποτε στα βρόχια του πιαστείς κανείς δεν θα μπορέσει να σε βγάλει μονάχος βρες την άκρη της κλωστής κι αν είσαι τυχερός ξεκινά πάλι μονάχος βρες την άκρη της κλωστής κι αν είσαι τυχερός ξεκινά πάλι...''

Αυτή η νύχτα μένει - Σταμάτης Κραουνάκης

''Πέλαγο να ζήσω δε θα βρω
σε ψυχή ψαριού κορμί γατίσιο
κάθε βράδυ βγαίνω να πνιγώ
πότε άστρα πότε άκρη της αβύσσου
κάτι κυνηγώ σαν τον ναυαγό
τα χρόνια μου σεντόνια μου τσιγάρα να τα σβήσω

Αυτή η νύχτα μένει
αιώνες παγωμένη
που 2 ψυχές δεν βρήκαν καταφύγιο
κι ήρθαν στον κόσμο ξένοι και καταδικασμένοι
να ζήσουν έναν έρωτα επίγειο

Χάθηκα και γω κάποια βραδιά
πέλαγο η φωνή του Καζαντζίδη
πέφταν τ'άστρα μες στην λασπουργιά
μαύρος μάγκας ο καιρός και μαύρο φίδι
μου'γνεφε η καρδιά πάρε μυρωδιά
το λάδι εδώ πως καίγεται και ζήσε το ταξίδι

Αυτή η νύχτα μένει
αιώνες παγωμένη
που 2 ψυχές δεν βρήκαν καταφύγιο
κι ήρθαν στον κόσμο ξένοι και καταδικασμένοι
να ζήσουν έναν έρωτα επίγειο...''

Γράμμα από το μεγάλο πουθενά - Μανώλης Φάμελλος

Όσο γίνονται όλα ξένα
τόσο εγώ τα βάζω στη σειρά
Μπρος μου η νύχτα του χειμώνα και
πίσω η κρύα μαύρη σου ματιά.

Οι ευχές που έγιναν πουλιά
τα πουλιά σκοτώθηκαν στο τζάμι
κι εγώ στο μεγάλο πουθενά
βρέθηκα να ζω κλεισμένος πάλι.

Κι η αγάπη εκεί είναι γκρεμός
βαθιά να κοιτάς δε χορταίνεις
Η αγάπη είναι ένας θεός
που υπάρχει αν εσύ το πιστεύεις.

Η αγάπη σου δίνει φτερά
Η αγάπη σαρώνει τα εμπόδια
μα πριν ενωθείς με το φως
η αγάπη σου κόβει τα πόδια
Και πως να σταθείς ξανά.

Είπα θα τ' αντέξω κι άντεξα
ώσπου γίναν όλα μια πληγή
κι έτσι να κυλήσει τ' άφησα
ξάπλωσα κι ακούω τη βροχή.

Ανοιξα το μεγάλο πουθενά
βρήκα το εισιτήριο στη σελίδα
Να κοιμάσαι δίπλα μου ξανά
μέσα στ' όνειρό μου πάλι σε είδα.

''Κι η αγάπη εκεί είναι γκρεμός
γελάς και στην άκρη χορεύεις
Η αγάπη είναι ένας θεός
στα θαύματα πες μου αν πιστεύεις.

Κι αγάπη σαν κόμπος μετά.
Η αγάπη φθηνά επεισόδια
Η αγάπη με λόγια μισά
γυρνάς και το βάζεις στα πόδια
και πίσω πια δεν κοιτάς...

Μέσα στον καθρέφτη ένα παιδί
που κολλάει το πρόσωπο στο τζάμι
Γύρα μας το μεγάλο πουθενά
θάλασσα που δε θα βρεις λιμάνι.

Κι η αγάπη μια έρημη ακτή
Η αγάπη ένας άγριος βράχος
που με τα πόδια γυμνά
πάλι ανεβαίνεις μονάχος.

Κι αγάπη πελάγου γραμμή
μακριά να κοιτάς δε χορταίνεις
Η αγάπη του ήλιου νησί
Εκείνη στο πλοίο περιμένεις.

Ναι πότε θα 'ρθεις ξανά...''

Ό,τι χάνεις - Μελίνα Τανάγρη

''Ό,τι χάνεις μην το κλαις
μην κολλήσεις στις στροφές
μαζί μου έλα τώρα
για να περάσει η μπόρα

Ό,τι χάσεις άστο εκεί
κι αν ξανάρθει πάει να πει
πως ήτανε δικό σου
για σένα κι ακριβό σου

Περνάς το ζόρι και μετά κάτι γίνεται
μια καινούρια ζωή ένα αιώνιο φιλί
σου χαρίζεται

Όταν χάνεις με μαγκιά
γίνονται όλα πιο ελαφρά
σα να πατάει η γάτα
κι έχω καλά μαντάτα

Ότι χάσεις και το θες
θα ξανάρθει από το χθες
και με λαχτάρα πόση
τα όνειρα θα σώσει

Περνάς το ζόρι και μετά κάτι γίνεται
μια καινούρια ζωή ένα αιώνιο φιλί
σου χαρίζεται

Ό,τι χάσεις και το δεις
με τα μάτια της ψυχής
ο πόνος του περνάει
σαν τις βροχές του Μάη

Άμα χάσεις αν χαθείς
μη φοβάσαι να το πεις
θα βγούμε κερδισμένοι
κι ας είμαστε χαμένοι

Περνάς το ζόρι και μετά κάτι γίνεται
μια καινούρια ζωή ένα αιώνιο φιλί
σου χαρίζεται...''

το όνειρό μου στέκει σαν άστρο στον ουρανό...
μα τι το γέννησε, αναρωτιέμαι...
η ανάγκη να φωτίσω τα σκοτάδια μου...η φαντασία...
ο φόβος...η ζωή που ζητά ένα νόημα κι εγώ ψάχνω συνεχώς το κίνητρο για να την ικανοποιήσω...
τι?
και αν όλα εγώ...πού είναι η μοίρα...πού είναι το σύμπαν...
δεν έχουν λόγο κανέναν και για τίποτα δεν ευθύνονται...?
κι εμένα ποιο τελικά από τα δυο με βολεύει...
να αποφασίσω...
ή μήπως να το αφήσω...

τι άραγε σε γέννησε...

περιπλανητής

Εν λευκώ - Γεράσιμος Ευαγγελάτος

''Λευκή μου τύχη και λευκή ζωή μου
Γιατί τα βράδια κρύβεστε στο γκρίζο;
Βλέπω στο άσπρο σας την προβολή μου
και το μετά απ' το μετά γνωρίζω
Αν είχα θάρρος για να πω το "έλα"
τώρα δε θα 'χα τη φωτιά στο αίμα
Αν είχε χρώμα θα 'ταν άσπρη η τρέλα
Αν είχε σώμα θα 'ταν πάλι ψέμα.

Κοίτα τα χέρια πως γυρνούν στον τοίχο
σαν να χορεύουνε με τη σιωπή μου
κι εγώ που χρόνια γύρευα το στίχο
που θα εξηγήσει τη βουβή ζωή μου
μεταμφιέζω τη σιωπή σε λέξη
και τη χαρίζω σ' όποιον μου εξηγήσει
να 'χει το μέλλον μου να επιλέξει
ποιο παρελθόν μου θα ξαναγυρίσει...

Τίποτα σημαντικό.
Ζω μονάχα εν λευκώ...

Λευκή μου τύχη και λευκή ζωή μου
καλά τα λεν οι έγχρωμοί μου φίλοι
το πρόβλημά μου η υπερβολή μου
κι ό,τι αργεί απάντηση να στείλει
Αν είχε το θάρρος να φανεί ο λόγος
τώρα δε θα 'τανε φωτιά στο αίμα
Αν είχε χρώμα θα 'ταν άσπρο ο φόβος
Αν είχε σώμα θα 'ταν σαν κι εμένα.

Αν σ' αγαπούν να μάθουν να το λένε
κι αν δε στο πουν να μάθεις να το κλέβεις
κι αν θες να δεις τ' αληθινά να καίνε
πρέπει στο ύψος της φωτιάς ν' ανέβεις.

Και σε λυπούνται που δεν το 'χεις νιώσει
κι εσύ λυπάσαι που το ξέρεις πρώτος
και που κανείς δεν είχε λάβει γνώση
πως η σιωπή σου ήταν χρόνια κρότος.

Δικαίωμά μου να ποντάρω λίγα
Δικαίωμά μου να πηγαίνω πάσο
κι εκεί που λένε πως ποτέ δεν πήγα
εγώ δεν πρόλαβα να το ξεχάσω
Κι όποιος ρωτήσει γιατί πάντα φεύγω
μ' αυτό τον τόνο του λευκού στο βλέμμα
του λέω μια φράση σαν να υπεκφεύγω
με μια ελπίδα να 'ναι σαν κι εμένα...

Τίποτα σημαντικό...
Ζω μονάχα εν λευκώ....
Τίποτα σημαντικό....
Ζω μονάχα εν λευκώ....
Τίποτα σημαντικό....
Ζω μονάχα εν λευκώ...''

"Την μαγεία δεν την πιάνεις με την ερμηνεία της μαγείας, πόσο μάλλον με την περιγραφή της ερμηνείας της μαγείας. Ή κελαηδάς ή σωπαίνεις.Δε λες: αυτό που κάνω είναι κελαηδητό!"

Οδυσσέας Ελύτης

Πανσέληνος - Χαρούλα Αλεξίου

''Στην μέση ενός μικρού σπιτιού που 'χω νοικιάσει
το γέλιο ενός μωρού παιδιού με έχει αγκαλιάσει.
Τα ζήτησα όλα απ' τη ζωή μου, τα πλήρωσα με τη ψυχή μου
να έχει ένα τόπο η καρδια πριν να γεράσει...

Έχει πανσέληνο απόψε κι είναι ωραία
είναι αλλιώτικη η σιώπη χωρίς παρέα.
Δε νιώθω θλίψη, μα μου΄χει λείψει
το κοριτσακι αυτό που αγάπησες τυχαία.
Δε νιώθω θλίψη, μα μου 'χει λείψει
το λάγνο ψέμα σου, που τα 'κανε ολα ωραία.

Είναι σκλήρο για μια γυναίκα να 'ναι μόνη
στο λέω τώρα που η αλήθεια δεν θυμώνει.
Όση και να 'ναι η δύναμή μου, θέλω έναν άνθρωπο μαζί μου
Η μοναξιά στήνει παγίδες και πληγώνει...

Μα έχει πανσέληνο απόψε κι είναι ωραία
το σπίτι μου έρημο μα κάνουμε παρέα.
Δε νιώθω θλίψη, μα μου 'χει λείψει
το κοριτσάκι αυτό που αγάπησες τοιχαία.
Δε νιώθω θλίψη, μα μου 'χει λείψει
το λάγνο ψέμα σου, που τα 'κανε ολα ωραία...''

O βυθός - Αλκίνοος Ιωαννίδης

''Πέρασαν μέρες χωρίς να στο πω
"Το σ' αγαπώ δυο μόνο λέξεις..."
αγάπη μου,πως θα μ' αντέξεις,
που 'μαι παράξενο παιδί σκοτεινό.

Πέρασαν μέρες χωρίς να σε δώ,
κι αν σε πεθύμησα δε ξέρεις.
"Κοντά μου πάντα θα υποφέρεις..",
σου το 'χα πει ένα πρωί βροχερό.

Θα σβήσω το φως κι όσα δε σου χω χαρίσει
σε ένα χάδι θα σου τα δώσω.
κι ύστερα πάλι θα σε προδώσω,
μες στου μυαλού μου το μαύρο βυθό.

Θα κλάψεις ξανά που μόνη θα μείνεις
κι εγώ πιο μόνος κι από μένα,
μες σε δωμάτια κλεισμένα,
το πρόσωπό σου θα ονειρευτώ,
γιατί μες στο όνειρο μόνο ζω.

Στα σοβαρά μη με παίρνεις ειν' το μυαλό μου θολό
είναι και ο κόσμος μου αστείος.
Κι όταν με βαρεθείς τελείως
ψάξε αλλού να με βρεις όπως με θες.

Και εγώ που αγάπησα πάλι την ιδέα σου μόνο
και κάποιο στίχο που σου μοιάζει,
κοιτάζω έξω και χαράζει...
έγινε το αύριο πάλι χθες.

Θα σβήσω .....''

''Καίγομαι καίγομαι'' - Νίκος Γκάτσος

''Όταν γεννιέται ο άνθρωπος
ένας καημός γεννιέται
όταν φουντώνει ο πόλεμος
το αίμα δε μετριέται

Καίγομαι καίγομαι
ρίξε κι άλλο λάδι στη φωτιά
πνίγομαι πνίγομαι
πέτα με σε θάλασσα βαθιά

Ορκίστηκα στα μάτια σου
που τα ‘χα σαν βαγγέλιο
τη μαχαιριά που μου ‘δωκες
να σου την κάμω γέλιο

Καίγομαι καίγομαι
ρίξε κι άλλο λάδι στη φωτιά
πνίγομαι πνίγομαι
πέτα με σε θάλασσα βαθιά

Μα συ βαθιά στην κόλαση
την αλυσίδα σπάσε
κι αν με τραβήξεις δίπλα σου
ευλογημένος να ‘σαι

Καίγομαι καίγομαι
ρίξε κι άλλο λάδι στη φωτιά
πνίγομαι πνίγομαι
πέτα με σε θάλασσα βαθιά''

Το Όνειρo μου...χίμαιρα...
στον ορίζοντα φως θερμό...φως ψυχρό...
πότε αστραπή και πότε μια κουκίδα φωτός που τρεμοπαίζει...
δεν το βλέπω...το βλέπω...
τρέχω να το φτάσω...
μα παραπατώ στη λακούβα και πέφτω...
πληγές στα γόνατά μου...και περιμένω...
και όταν το αίμα σταματά στέκομαι στα πόδια μου και πάλι ξεκινώ...βαδίζοντας αργά...
τωρα ξέρω πια...προσέχω...
και ξαφνικά το φως με τυφλώνει...ξανά...
και αρχίζω πάλι να τρέχω...
και τωρα πια το νιώθω...το μυρίζω...το ακούω...
σα μαγνήτης με τραβάει πάνω του...
μου γελάει...μου κανει νεύμα να πλησιάσω κι άλλο...
κι εγώ θολώνω και στο θαύμα πάλι πιστευω...
το χέρι σηκώνω να τ΄αγγίξω...
μα αυτό αλλάζει πρόσωπο και γινεται κόκκινο σαν τη φωτιά...
τα χέρια του γλώσσες πύρινες να με αγγαλιάσουν...να με κάψουν...
γινόμαστε ένα...
καίγομαι...

και σαν αερικό τώρα αιωρούμαι πάνω απο τη στάχτη μου...
άυλο πλάσμα...
και τη φωτιά πώς θα ξανανιώσω...?

περιπλανητής

Δημήτρης Χορν - ''Οδός Ονείρων''

Αυτη η γειτονιά είναι για όλους μας ένα κλουβί... κανείς δε ζει αληθινά αυτό που θα΄θελε να ζει... γιατί το όνειρο είναι μια στιγμή... και όλες οι άλλες οι στιγμές, απελπισία... μέσα σ΄αυτό το δρόμο γεννιόμαστε...ζούμε...και πεθαίνουμε... μαζί με μας και τα όνειρά μας...μαζί με μας και τα παιδιά μας... γι' αυτό ένα πάρτυ σ΄αυτο το δρόμο είναι πιο λυπητερό και από το θάνατο... ή ένα γραμμόφωνο που ολοένα ξεκουρδίζεται... δυο ιδρωμένα χέρια στο άσπρο φόρεμα ενός κοριτσιού... ένας σκύλος που απορεί... ένα ποτήρι αδειανό στην άκρη της αυλής... μια κόκκινη κορδέλα στα μαλλιά της... ένας κρυφός αναστεναγμός... ένα αρπαχτικό βλέμμα θηρίου που δεν τολμάει να αγγίξει...
ένα κλουβί στην πόρτα σου με ένα πουλί που κοιμάται...
γι' αυτό ένα πάρτυ στο δρόμο των Ονείρων είναι στιγμή πιο θλιβερή και από τη στιγμή του ονείρου...
είναι ένα ξέφτισμα ζωής...
ένα παιχνίδι χάρτινο στα χέρια των αγγέλων...
κοιτάχτε τούτο το κλουβί είναι λιγάκι πιο μεγάλο από την καρδιά μου...
κι όμως δεν μπορεί να χωρέσει την αγάπη μου...
κοιτάχτε και τούτο το κορίτσι θα του χαρίσω το κλουβί κι ένα τραγούδι θα μου πει...
για το πουλί που χάθηκε...
για το πουλί που πια δε ζει...

Κυνηγάω τη σκιά μου - Σωκράτης Μάλαμας

Kαμαρώνεις σα λουλούδι λευκό στην πλαγιά ενός βουνού που ανεβαίνω,
κι όσο φτάνω μακραίνεις ξανά δρόμους, μόνο δρόμους διαβαίνω.
Kυνηγάω τη σκιά μου κι όσο ψάχνω μακριά μου σε χάνω.
Eίσαι εικόνα που σβήνει στο κενό και μ' αφήνει να ψάχνω πιο κάτω.
Δεν αντέχω στη σιωπή σου να ζώ, είμαι ξέμπαρκη ψυχή ταραγμένη.
Δε χωράω στο μικρό μου εαυτό, πές μου ποιά αλυσίδα μας δένει;
Kυνηγάω τη σκιά μου κι όσο ψάχνω μακριά μου σε χάνω.
Eίσαι εικόνα που σβήνει στο κενό και μ' αφήνει να ψάχνω πιο κάτω.

Στις χαραυγές ξεχνιέμαι - Θανάσης Παπακωνσταντίνου

''...Σκουπίδι η σκέψη την πετώ, τη λογική απαρνιέμαι
μ' ένα σαράκι αρμένικο για δρόμους που δε θέλησα
στις χαραυγές ξεχνιέμαι

Bάστα το νού, βάστα το νου να μην γκρινιάξει του καιρού
πού 'φτιαξε με τον πόνο κλίκα και τσιγκουνεύεται στη γλύκα...''

Η αγάπη ορμάει μπροστά - Γιάννης Αγγελάκας

''Χρόνια τώρα με φωνάζει από μακριά
κι ούτε ξέρω πως αντέχω και δε βρίζω
να τη βλέπω ν' αρμενίζει στ' ανοιχτά
κι εγώ έτσι στα ρηχά να πλατσουρίζω
χρόνια τώρα με φωνάζει από μακριά
και με βλέπει σκεπτικό και κουρασμένο
και μου λέει έλα δοκίμασε άλλη μια
εσένα ονειρεύομαι κι εσένα περιμένω
κι ακόμα μια φορά πως θα τη φτάσω ελπίζω
η αγάπη ορμάει μπροστά κι εγώ πίσω τρικλίζω
πέφτω κι αυτή γελά
μα εγώ πονάω και βρίζω
και πάω να σηκωθώ ξανά
κι ακόμα μια φορά λέω θα της τραγουδήσω
τραγούδια τρυφερά κι αρχίζω να γρυλίζω
φαλτσάρω και γελά και σταματώ και βρίζω
και πάω να της το πω ξανά
κι όταν καμιά φορά στέκει και την αγγίζω
μου λέει είμαι φωτιά μα μοναχά δροσίζω
κι άμα καώ γελά
μα εγώ πονάω και βρίζω
και πάω να γιατρευτώ ξανά...''

Ποιος με έκλεισε εδώ μέσα...
Δε θυμάμαι...μήπως μπήκα μόνη μου...πότε όμως...πως… γιατί… έχει ζέστη...κρύο...ο αέρας τελειώνει... και σκοτάδι...πολύ σκοτάδι...
τα μάτια μου αρχίζουν και συνηθίζουν το σκοτάδι...αλλά και πάλι δε βλέπω τίποτα...
Οι κόρες των ματιών μου ακολουθούν μια ακαθόριστη πορεία... ψάχνουν μια εικόνα... βλέπουν άπειρες εικόνες... το μυαλό μου προβάλλει απανωτές εικόνες...σαν ταινία...
μια πολιτεία ξεχασμένη...εγκαταλελειμμένη...έρημη...
Πηδάω μέσα και αρχίζω να περπατάω...
Φοβάμαι... μυρίζει μούχλα...μυρίζει άνοιξη...
μέσα στα ερείπια...ανθισμένες γαρδένιες...λεμονιές...βασιλικοί... ένας Θεός ξεχασμένος... Κάπου ακούγεται ένα παιδί που κλαίει... κλάμα σπαρακτικό... οι λυγμοί του μου τρυπάνε τ' αυτιά...
το ψάχνω...πρέπει να το βοηθήσω... μα που είναι... αφού εδώ ακούγεται...
Που είσαι...? μίλησε μου...
Το κλάμα σταματάει...
Τρέχει... Να 'το...! κρύβεται... το ξαναβλέπω... μα πάλι το χάνω...
Μου κάνει νεύμα...θέλει να παίξουμε...
Μα...πώς...τι...?
Πάνε χρόνια από τότε... έχω ξεχάσει... όχι δε θέλω...δε μπορώ να παίξω...
να γυρίσω πίσω θέλω...
Κάθομαι και κοιτάζω πάλι στο σκοτάδι... Μα τώρα δεν είμαι μόνη...είναι κι άλλοι εκεί... Δε ξέρω πόσοι...δε μπορώ να τους δω...μόνο τις φωνές τους ακούω...
ο ένας γελάει μαζί μου... ο άλλος ακούω να λέει πως με λυπάται... άλλος σφυρίζει αδιάφορα... κι εγώ κλαίω...κλαίω όπως εκείνο το παιδί...
ο αέρας λιγοστεύει πιο γρήγορα...δε φτάνει για όλους μας...πρέπει να φύγω από 'δω... αλλά τουλάχιστον τώρα δεν είμαι μόνη...και ας μου κλέβουν τον αέρα... σκέφτομαι...ίσως αυτοί μπορούν να με βοηθήσουν...ναι, ίσως βρούμε όλοι μαζί τον τρόπο να βγούμε από δω μέσα... Αρχίζω και μπουσουλώ...ψηλαφίζω το πάτωμα...τους τοίχους...ψάχνω ένα άνοιγμα...μια χαραμάδα...λίγο φως... τίποτα...
Θεέ μου πώς θα βγω από δω μέσα...πνίγομαι...η ανάσα μου δε μ΄ακολουθεί πια... είναι βαριά...σέρνεται...μένει πίσω...κουρασμένη...γερασμένη...ετοιμοθάνατη...
κάτι ακούω...κάποιος ήρθε...μα ναι κάποιος ήρθε να με βγάλει....κάποιος με έψαξε...κάποιος με βρήκε...ποιος θα μπορούσε να είναι... σηκώνομαι πάνω...περιμένω....
μα.... που πήγε.... έφυγε...? γιατί... αφού είμαι σίγουρη πως άκουσα βήματα...δε μπορεί... ποιος παίζει μαζί μου...τρελαίνομαι... ξανακάθομαι κάτω...αδύναμη...απογοητευμένη κουρασμένη από τις φωνές των άλλων... πότε θα σωπάσουν...θέλω να σκεφτώ καθαρά...πρέπει να σκεφτώ καθαρά...
κλείνω τα μάτια και βρίσκομαι να αιωρούμαι στο κενό...αλλά ξέρω ότι είναι για λίγο...για πολύ λίγο...θα πέσω αν δεν κρατηθώ από κάπου...
Μα δεν έχει τίποτα να κρατηθώ...και κανένας ούτε εκεί να με τραβήξει...να με σηκώσει...να με σώσει...
Πρέπει να πετάξω... ναι να πετάξω...! μα πως...
ανοίγω τα μάτια... και πως να βγω από δω...
θυμάμαι το παιδί...ξανακούω το κλάμα του... βλέπω το βλέμμα του... πρέπει να θυμηθώ...να παίξω...!
Να βρω το έξυπνο τρικ... να δραπετεύσω, να βρω διέξοδο και να ξεφύγω όπως έκανα τότε... αγγίζω το πάτωμα...έχει σκόνη...πολλή σκόνη... διαγράφω σχήματα... κάνω μια κάτοψη...της πολιτείας...και το παιδί που τρέχει... φτιάχνω δέντρα...θάλασσα...ουρανό...ήλιο...φεγγάρι... τι όμορφος κόσμος...
φτύνω στη σκόνη και κάνω λάσπη...
παίρνω λίγη στο δάχτυλο μου και στον τοίχο σχηματίζω ένα πλαίσιο...ένα παράθυρο...

φως...βλέπω και πάλι φως...?

περιπλανητής
21/05/09

''Κατά τύχη, όπως λένε βρήκα ξαφνικά ένα περίεργο καταφύγιο.Πάντως δεν υπάρχουν τέτοιες τύχες.Όταν κανείς χρειάζεται κάτι και επιδιώκει να το έχει, δεν είναι η τύχη που του το δίνει, αλλά η δική του επιθυμία και η προσπάθεια που κάνει να το γυρέψει...''
Χέρσαν Έσσε, Ντέμιαν

''Μέσα από το σπασμένο καθρέφτη'' -Ίνγκμαρ Μπέργκμαν

''-φοβάμαι...κατάλαβα την πραγματικότητα...η πραγματικότητα με ξάφνιασε!
όλα μπορούν να συμβούν σα σε όνειρο...δε μπορώ να ζήσω έτσι...
-όχι, μπορείς αλλά πρέπει να κρατιέσαι από κάτι...
-από το Θεό? δε μπορείς να αποδείξεις την ύπαρξή του...
-μπορώ, άκουσέ με προσεκτικά...θα σου πω μόνο για τη δική μου ελπίδα...
η γνώση ότι υπάρχει αγάπη στον κόσμο...
-ένα είδος αγάπης?
-όλα τα ειδη αγάπης...
ευγενική, πρόστυχη, σοφή, αλλόκοτη...
η επιθυμία αγάπης...και η άρνησή της...
-η αγάπη ειναι απόδειξη?
-ίσως ειναι, ισως όμως ο Θεός είναι αγάπη...
-είναι το ίδιο για σένα?
-δεχομαι την κενότητά μου και την αδυναμία μου...η κενότητα γίνεται πλούτος και η αδυναμία ζωή...
είναι σα χάρη σε μελλοθάνατο...''