Πόσο μ' αρέσει τελικά η ρευστότητα...

η αίσθηση ότι είμαι νερό που κυλάει και μπορεί να τρυπώσει παντού...

να δροσίσει τους πάντες, να ξεπλύνει τη σάρκα, να ανακουφίσει, να δώσει ζωή...

αλλά και να καταστρέψει ότι βρει μπροστά του...και να μην αφήσει τίποτα στη θέση του...προκειμένου να φέρει την αλλάγη.

έτσι νιώθω λοιπόν σήμερα κι εγω...σαν το νεράκι του θεού...

το γάργαρο.το διάφανο.το επικίνδυνο.το ανεξέλεγκτο.

ρευστή...όλα ρευστά...γιατί μόνο μέσα στη ρευστότητα με βρίσκω, σε βρίσκω, βρίσκω τα πάντα.

εκεί που οι κόσμοι μας λιώνουν και όλα γινονται ποτάμι...εκεί που ολά γίνονται ένα...εκεί βρίσκω την ελπίδα. 

στο άγνωστο...στους δρόμους που ανοίγονται...στα ποτάμια που ξεχύνονται και στις όχθες τους παίζονται καινούρια έργα.

στα σεναρια που γράφονται από κάποιο αόρατο χέρι για μένα και με κάνουν πρωταγωνίστρια θέλω δε θέλω...

στα σενάρια που το αόρατο χέρι δεν είναι άλλο από το δικό μου...

πρέπει να κυλήσω όπως και να χει. 

σήμερα που νιώθω σα νεράκι...

να αποφασίσω να κυλήσω και να μην το ξεχάσω.

να θυμηθώ να κυλήσω...να κυλήσω...

μέχρι να χυθώ στην απέραντη θάλασσα...

και απο το άπειρο και το απέραντο γαλάζιο...

να ξαναγίνω μάζα.

να αναγεννηθώ? δε ξέρω.ίσως.

όπως και να 'χει θα ψάξω και πάλι τη στεριά.

το νησί που πάντα ονειρευόμουν.

μονάχα μη ξεχάσω.

περιπλανητής

Θα 'θελα να μουν βασιλιάς - Μανώλης Φάμελλος

Θα 'θελα να 'μουν βασιλιάς
σ' ένα βασίλειο με ουίσκι και τεκίλα
να 'χα ξωπίσω μου εν' ασκέρι δουλικό
και τα ποτήρια να μου γέμιζε η Σίβυλλα.

Αχ να 'χα και τον Παρθενώνα στο μπαλκόνι μου
να 'χα στον κήπο μου και το Λυκαβηττό
όμως θα μου 'φτανε αν μέσα στο χάλι μου
είχα εσένα λίγο εδώ.

Θα 'θελα να 'μουνα ιππότης
ή του μεσοπολέμου μάγκας Πειραιώτης
να 'χα μια Κάντιλακ το '58
και για γουηκ-εντ να πήγαινα στο Μεξικό.

Είναι πολλά αυτά που θα 'θελα αγάπη μου
μα απειροελάχιστα αυτά που σου ζητώ
γιατί θα μου 'φτανε αν μέσα στο χάλι μου είχα εσένα λίγο εδώ.

Και ας μην ήμουν βασιλιάς
και ας την έβγαζα με ούζο και ρετσίνα
τις Κυριακές κάπου να τρώγαμε φτηνά
και μεσοβδόμαδα ας μας έτρωγε η πείνα

τότε θα ήμουνα πανευτυχής αστέρι μου
και ας κρυβόμουνα απ' το σπιτονοικοκύρη
άστεγος θα 'μενα δίχως νερό και τροφή
για το δικό σου το χατίρι...

Πεταλούδα - Νίκος Ζούδιαρης

Πάνω στις λάμπες των ματιών σου
σαν πεταλούδα θα καώ
χαμήλωσε για να μπορώ
να έρχομαι στον πυρετό σου
μ' ένα φιλί να στον ρουφώ
να σβήνεις μια, ν' ανάβω δυο

μέσα στους δρόμους των χεριών σου
σα μολυβάκι να γυρνώ
ας τα ανοιχτά για να μπορώ
να γράφω μες το ριζικό σου
κάθε στιγμή πως σ' αγαπώ
κι αν γράφει μια, να γράφω δυο

μέσα στους δρόμους των ματιών σου

πάνω στην κόψη των χειλιών σου
σα μια λεξούλα να κοπώ
στο στήθος σου να γκρεμιστώ
να ξαγρυπνάω στο σφυγμό σου
να 'μαι καρδούλα σου κι εγώ
κι αν έχω μια, να έχεις δυο

μέσα στους δρόμους των ματιών σου...

Κάποιες μέρες - Μανώλης Φάμελλος

Κάποιες μέρες κυλάνε
κάποιες γυρνάνε ξανά και ξανά
κάποιες φεύγουν και πάνε
και γι αυτές δεν θυμάσαι τίποτα πια

Κάποιες λες τα 'χω χάσει
κι άλλες λες πως μιαν άκρη θα βρω
μα όταν πια έχουν περάσει
μια αράχνη τις γνέφει μαζί στον ιστό

Κι είναι μέρες που φέρνουν στον κόσμο την άνοιξη
και μέσα μου σβήνει ο φόβος και η άρνηση
θέλω έξω να τρέξω να χαθώ να πιστέψω
μια λάμψη με οδηγεί
κάποιες μέρες πού φέρνουν στον κόσμο την άνοιξη
και μέσα μου σβήνει ο φόβος και η άρνηση
πάλι έξω θα τρέξω θα λυγίσω θα αντέξω
μια λάμψη θα μ' οδηγεί

Κάποιες μέρες τυχαίνουν που όλοι σωπαίνουν
και δεν σου εξηγούν
Κάποιες όλο πλησιάζουν μα σχέδια αλλάζουν
και δεν λένε να 'ρθούν κι άλλες στέλνουν σημάδια
για να βγεις σ' ένα δρόμο ανοιχτό
που μέσα από τα σκοτάδια οδηγεί σε κάποιον χαμένο παράδεισο

Κι είναι ημέρες που φέρνουν στον κόσμο την άνοιξη
και μέσα μου σβήνει ο φόβος και η άρνηση θέλω έξω να τρέξω να χαθώ να πιστέψω
μια λάμψη με οδηγεί κάποιες μέρες πού φέρνουν στον κόσμο την άνοιξη και μέσα μου σβήνει ο φόβος και η άρνηση
πάλι έξω θα τρέξω θα λυγίσω θα αντέξω μια λάμψη θα μ' οδηγεί

Κι όλο στέλνουν σημάδια
για να βγεις σ' έναν δρόμο ανοιχτό
που μέσα από τα σκοτάδια
οδηγεί σε κάποιον χαμένο παράδεισο

Κι είναι ημέρες που φέρνουν στον κόσμο την άνοιξη
και μέσα μου σβήνει ο φόβος και η άρνηση θέλω έξω να τρέξω να χαθώ να πιστέψω
μια λάμψη με οδηγεί κάποιες μέρες πού φέρνουν στον κόσμο την άνοιξη και μέσα μου σβήνει ο φόβος και η άρνηση
πάλι έξω θα τρέξω θα λυγίσω θα αντέξω μια λάμψη θα μ' οδηγεί...

Μα τι κάνω...τόσα χρόνια τι κάνω...

Ταλαιπωρώ τους γύρω μου μόνο για να περνάω εγώ καλά. Τους χρησιμοποιώ γιατι κρύβομαι καλά πίσω τους. Κρύβω τις ασχήμιες μου, τα πάθη μου, τους φόβους μου, τους άλλους μου εαυτούς που δε θέλω να βλέπω. Μεταθέτω το είναι μου με την πρώτη αφορμή σε πρόσωπα που μόνο στη φαντασία μου υπάρχουν τελικά όπως τα θέλω.

Δεν αντέχω τα μέσα μου και ψάχνω βοήθεια από τους άλλους λες και μπορεί κανένας να με σώσει...

Μόνο εγώ μπορώ να με σώσω. Μόνο εμένα έχω και πρέπει να αποφασίσω τι θέλω να με κάνω.

Είναι τραγικό όταν δε μπορεί κανείς να σε βοηθήσει, όταν πρέπει να σηκώσεις μόνος σου το σώμα σου από το βούρκο που σε τραβάει στον πάτο.

να γίνεις ο από μηχανής Θεος σου...

κι εκεί που νομίζω πως τα καταφέρνω...ξαναβρισκομαι να παίζω στο ίδιο έργο...

που δε ξέρω αν σκηνοθετώ εγώ, οι άλλοι, η μοίρα, ή απλά δεν υπάρχει σκηνοθέτης...

ποιος θα βρει τη χρυσή τομή...πότε και ποιος θα μας σώσει ρε γαμώτο... 

καταραμένη μου φύση και καταραμένα μου όνειρα πότε θα με αφήσετε ελεύθερη...

περιπλανητής

Μέσα μου ο αέρας που φυσά - Γιάννης Αγγελάκας

Μέσα μου ο αέρας που φυσά
Δε λέει να ημερέψει
Μου ξεσηκώνει την καρδιά
Και μου σκορπάει τη σκέψη

Σαν σπίθα από πυρκαγιά
Στα ύψη μ΄ανεβάζει
Κι έξω απ΄του κόσμου τ' όνειρο
Με μια σπρωξιά με βγάζει

Με στροβιλίζει σαν φτερό
Στο πουθενά σε μια άκρη
Κι ύστερα μες στα μάτια σου
Με ακουμπάει σαν δάκρυ

Με πάει ψηλά στον ουρανό
Μου λέει τώρα γκρεμίσου
Και 'γω σαν άστρο ρίχνομαι
Κι ακούω την ευχή σου

Μέσα μου ο αέρας που φυσά
Στιγμή δε λιγοστεύει
Μάλλον τρελά θα μ' αγαπά
Γι' αυτό έτσι με παιδεύει

Κι όταν του λέω πια δεν μπορώ
κόπασε να ησυχάσω
Μου λέει όσο ζεις εγώ θα ζω
Κι άντε να σε χορτάσω...

Θέλω να είμαι η μουσική - Γιάννης Αγγελάκας

Δεν θέλω να ’μαι ένας ακόμα κρυμμένος θησαυρός
ένας ακόμα που φοβήθηκε να σηκωθεί απ’ τον πάτο
ούτε με νοιάζει αν θα με πνίξει η φυλακή σου.

Δεν θέλω να ’μαι ένας ακόμα παγωμένος ποταμός
Ένας ακόμα που φοβήθηκε να πάει πάει παρακάτω
ούτε με νοιάζει αν με πικράνει το φιλί σου.

Θέλω να είμαι η μουσική που ξαγρυπνάει μαζί σου
σαν ασταμάτητη βροχή να πέφτω στην ψυχή σου
να γίνω αέρας και να ’ρθω να κλαίω στην αυλή σου
σαν σκύλος σαν θεός σαν εραστής σου...

Άγρια των άστρων μουσική - Γιάννης Αγγελάκας

Άγρια των άστρων μουσική
μόλις νυχτώνει με ξυπνάς
Μέσα στην πιο βαθιά σιωπή
έρχεσαι και με τυραννάς

Άγρια των άστρων μουσική
στην ξεχασμένη σου φωτιά
ρίχνονται οι πιο κρυφοί καημοί
ψάχνοντας να 'βρουν γιατρειά

Μ' όσα φύγαν, μ' όσαν έχουν πια χαθεί
μ' ό,τι μέσα μου έχω ως τώρα περισώσει
ξεκινάω κάθε μέρα απ' την αρχή
τα μετράω και περιμένω να νυχτώσει

Άγρια των άστρων μουσική
μόλις νυχτώνει με ξυπνάς
και μ' ένα ξαφνικό φιλί
με καταπίνεις με ρουφάς

Με μεθάς με γελάς με χαϊδεύεις με πονάς
Στην ανύπαρκτη πατρίδα των ονείρων μ' οδηγάς
Με μεθάς με γελάς με χαϊδεύεις με πονάς
Κι όταν φεύγεις το πρωί σαν παιδί με παρατάς...