Ο ΔΡΟΜΟΣ

Πόσο μ' αρέσει τελικά η ρευστότητα...

η αίσθηση ότι είμαι νερό που κυλάει και μπορεί να τρυπώσει παντού...

να δροσίσει τους πάντες, να ξεπλύνει τη σάρκα, να ανακουφίσει, να δώσει ζωή...

αλλά και να καταστρέψει ότι βρει μπροστά του...και να μην αφήσει τίποτα στη θέση του...προκειμένου να φέρει την αλλάγη.

έτσι νιώθω λοιπόν σήμερα κι εγω...σαν το νεράκι του θεού...

το γάργαρο.το διάφανο.το επικίνδυνο.το ανεξέλεγκτο.

ρευστή...όλα ρευστά...γιατί μόνο μέσα στη ρευστότητα με βρίσκω, σε βρίσκω, βρίσκω τα πάντα.

εκεί που οι κόσμοι μας λιώνουν και όλα γινονται ποτάμι...εκεί που ολά γίνονται ένα...εκεί βρίσκω την ελπίδα. 

στο άγνωστο...στους δρόμους που ανοίγονται...στα ποτάμια που ξεχύνονται και στις όχθες τους παίζονται καινούρια έργα.

στα σεναρια που γράφονται από κάποιο αόρατο χέρι για μένα και με κάνουν πρωταγωνίστρια θέλω δε θέλω...

στα σενάρια που το αόρατο χέρι δεν είναι άλλο από το δικό μου...

πρέπει να κυλήσω όπως και να χει. 

σήμερα που νιώθω σα νεράκι...

να αποφασίσω να κυλήσω και να μην το ξεχάσω.

να θυμηθώ να κυλήσω...να κυλήσω...

μέχρι να χυθώ στην απέραντη θάλασσα...

και απο το άπειρο και το απέραντο γαλάζιο...

να ξαναγίνω μάζα.

να αναγεννηθώ? δε ξέρω.ίσως.

όπως και να 'χει θα ψάξω και πάλι τη στεριά.

το νησί που πάντα ονειρευόμουν.

μονάχα μη ξεχάσω.

περιπλανητής