Μα τι κάνω...τόσα χρόνια τι κάνω...
Ταλαιπωρώ τους γύρω μου μόνο για να περνάω εγώ καλά. Τους χρησιμοποιώ γιατι κρύβομαι καλά πίσω τους. Κρύβω τις ασχήμιες μου, τα πάθη μου, τους φόβους μου, τους άλλους μου εαυτούς που δε θέλω να βλέπω. Μεταθέτω το είναι μου με την πρώτη αφορμή σε πρόσωπα που μόνο στη φαντασία μου υπάρχουν τελικά όπως τα θέλω.
Δεν αντέχω τα μέσα μου και ψάχνω βοήθεια από τους άλλους λες και μπορεί κανένας να με σώσει...
Μόνο εγώ μπορώ να με σώσω. Μόνο εμένα έχω και πρέπει να αποφασίσω τι θέλω να με κάνω.
Είναι τραγικό όταν δε μπορεί κανείς να σε βοηθήσει, όταν πρέπει να σηκώσεις μόνος σου το σώμα σου από το βούρκο που σε τραβάει στον πάτο.
να γίνεις ο από μηχανής Θεος σου...
κι εκεί που νομίζω πως τα καταφέρνω...ξαναβρισκομαι να παίζω στο ίδιο έργο...
που δε ξέρω αν σκηνοθετώ εγώ, οι άλλοι, η μοίρα, ή απλά δεν υπάρχει σκηνοθέτης...
ποιος θα βρει τη χρυσή τομή...πότε και ποιος θα μας σώσει ρε γαμώτο...
καταραμένη μου φύση και καταραμένα μου όνειρα πότε θα με αφήσετε ελεύθερη...
περιπλανητής
2 σχόλια:
Καλησπέρα! Μια ωραία απάντηση στους προβληματισμούς σου νομιζω ότι κρύβεται μέσα στους στίχους του Γιάννη Αγγελάκα (πάλι), και συγκεκριμένα στο τραγούδι "Η Αγωνία μου είναι Φως". Καλή δύναμη και καλό μήνα!
Σ΄ευχαριστώ παιχνιδιάρη...
ο Αγγελάκας τα λέει για άλλη μια φορά καλύτερα από μένα στο τραγούδι που ανέφερες...
πολύ ωραίο, δεν το είχα ξανακούσει!
Καλή δύναμη και σε σένα!
Δημοσίευση σχολίου